Indrukwekkende voorstelling die het midden houdt tussen kleinkunst en theater. De spelers hebben zich vooraf verdiept in leven en werk van Pasolini en dat is in ‘Pasolini’ terug te zien. Een voorstelling waarbij je je niet op je gemak voelt, maar die je wel aan het denken zet. Met Pasolini’s (Marcus Azzini’s) moeder als constante factor op de achtergrond aanwezig. Dit geeft het stuk extra lading.

Pasolini begint met de opkomst van een vrouw, die later de almaar zwijgende moeder blijkt te zijn. Twee acteurs volgen en beginnen op een cabareteske manier te spelen met de grenzen van wat op toneel allemaal zomaar kan, of niet kan. Later krijgen we op een meer beeldende en sterk fysieke manier te zien hoe die grenzen beetje voor beetje kunt oprekken: veeel eten, drinken, huppen, plassex etc.. Wouw wat een spelplezier, subtiele poezie en lichamelijke slagkracht. Jongens, moeder bedankt, het was een waar genoegen.

De eerste helft was erg luchtig, een soort cabareteske, maar bizarre dialoog, die gestalte gaf aan de wreedheid van Pasolini in zijn jeugd. Zijn puberale fantasieën en obsessies worden verteld en ik dacht dat de sfeer van de voorstelling werd bepaald. In de tweede helft werden zijn visies uitgediept, wat resulteerde in een walgelijke confrontatie met mijn eigen grenzen.
Een spanningsboog die naar mijn mening dus in één keer radicaal oversloeg.
De vormgeving was erg grimmig, wat meer dan normaal is, als je bedenkt hoe het leven van Pasolini moet zijn geweest; grimmig… Het stuk als geheel gaf mij een beklemmend gevoel. Alsof ik opgesloten zat in de perverse wereld van Pasolini. De zwarte humor die schuilging achter de wrede dialogen vond ik bijna angstaanjagend. Soms waren ze zo schokkend dat je er om moest lachen, wat een gevoel van schaamte in mij los maakte. Hier komt men terecht in een achtbaanrit door het brein van Pasolini, waarvoor ik nooit meer in de rij wil staan. Toch raad ik iedereen aan zelf te gaan kijken of een film van Pasolini te gaan huren, misschien roept dit emoties, fantasieën en obsessies in u op waarvan u niet wist dat u ze had, maar waarvan ik liever niet zou weten dat ze bestonden…

Pasolini werd druk bezocht, homo’s, ouderen, studenten, iedereen kwam er op af..
Mooie voorstelling, echt teatro.. net even anders.. het was balanceren op de grens, wat kan wel, wat weer niet.. maar eigenlijk kon gewoon alles..
Prachtig decor ook!!
En mooi samenspel van Joep van der Geest en Stefan Rokebrand..

Pasolini? Juist ja, Pasolini. In vier weken tijd hebben regisseur Marcus Azzini en de acteurs Stefan Rokebrand en Joep van der Geest zich volledig vastgebeten in het leven en de dood van Pasolini. En hoe! De beide acteurs laten door hun weergaloze en uiterst fysieke spel een diepe bewondering zien voor ‘de schorre stem in de woestijn’ die zo gruwelijk aan zijn einde kwam. Het is een vorm van theater die je keihard van je stoel schopt, je laat rondtollen en vervolgens met een harde smak doet neerkomen op een aftands strand nabij Rome waar Pasolini vermoord gevonden werd. De passie en de liefde voor theater is de aorta voor deze voorstelling. Helaas zullen dit soort producties nooit de erkenning krijgen die ze verdienen. Men gaat liever en masse naar de vrije produkties waar de commercialiteit zich nu ook gevestigd lijkt te hebben.
Na anderhalf uur verlaat ik gedesillusioneerd de zwarte doos van het Gasthuis in Amsterdam. Ergens in de verte hoor ik een auto remmen en langzaam trekt de geur van brandend rubber en een ontzield lichaam vluchtig aan mij voorbij.