In eerste instantie lijkt het veelbelovend. Een kaal decor. Sterk spel. Maar dan komt de vader binnen. Wat krijgen we nu? Blijkt het allemaal tijdens een oorlog ver in het begin van de vorige eeuw te spelen. Maar waarom draagt iedereen dan moderne kleren? Geen idee. Om afstand te scheppen. Dat lukt in ieder geval. De inhoud blijft een boodschap, meer niet. Gezin gaat kapot. Verder niks. De vrouwenrollen zijn prachtig bezet, maar de vader weet geen moment te raken. En dan wordt het kale decor plotseling erg saai. Jammer, Een weggegooide avond vond ik het niet, maar waarom dit op een theaterfestival moet staan…dat is wat teveel eer.

Pppppffff…. wat een verschrikkelijk zware kost… een stuk over een gezin dat uit elkaar gegooid wordt door een oorlog, een dochter die prostituee wordt, een moeder die een affaire heeft met een oom, de vader die zwaar gestoord en blind uit een oorlog terugkomt, verkrachting, dood en verdriet… en dan een grauwe vloer en acteurs die hun tekst even grauw brengen als hij geschreven staat. (Norèn is al niet van de opwekkende teksten… en dan ook nog spelen alsof je jezelf ieder moment wilt ophangen… Wat is er met de tegenkleuren gebeurd?) Een gewei voor Sofie Decleir, die op sommige momenten door haar masker van starheid (die bij de rest van de acteurs opblijft) breekt en dan echt ontroerend en hulpeloos is. Verder vooral heel deprimerend. Of het dáárom slecht is? Het was in ieder geval een avond waarin het publiek zich compleet kon afsluiten voor de rolfiguren… En dat kan toch niet de bedoeling zijn?