Drie geweien, met daarbij de aanmerking dat ik vooral met afstandelijke bewondering heb zitten kijken, en dat het voor mij weinig emotionele impact had. Maar prachtig decor, mooi gespeeld en een mooie, Donnie Darko achtige verhaallijn.

Hmmm, als de pauze uit ene voorstelling wordt gehaald, betekent dat meestal dat er veel mensen weglopen tijdens de pauze. En dat kan ik me goed voorstellen. Het begin is traag, teveel lange zinnen en het is even wennen om te kijken naar de absurde karakters, die toch heel realistisch lijken. Nee, ik weet niet of ik na een pauze was terug gekomen.

MAAR(!!!!!): het stuk komt tot een mooi einde, waarin puzzelstukjes op hun plek vallen.

De voorstelling is vooral mooi vanwege het retegoede spel van de acteurs, de mooie plaatjes die gecreëerd worden op het toneel en de hoeveelheid aan materiaal. Desondanks is het vooral een voorstelling voor liefhebbers, en minder toegankelijk voor een gemiddeld GroteZaal-publiek.

gelachen, geluisterd, verbaasd, verbijsterd, geschrokken, gezwijmeld…

prachtig, gaat dat zien! een voorstelling die met veel toewijding gemaakt is door makers die volkomen de noodzaak begrijpen van dit stuk op dit moment, met grote betrokkenheid bij het verhaal en de personages. vanaf het allereerste moment is een levensader geraakt, wanneer een afrikaanse asielzoeker met grote glimlach het publiek aankijkt en het verhaal van zijn vriend en zichzelf vertelt. hij nodigt uit te luisteren en kijken naar de acteurs die met grote aandacht, mededogen en humor hun uiterst kwetsbare personages neerzetten in een ontzagwekkende, voor sommigen verpletterende wereld.

Verschrikkelijk, langdradig, over de top. Je vindt het fantastisch of verschrikkelijk, ik het laatste. Bijzonder was het zeker. Gelukkig was het feest na de voorstelling Super!

Fantastische voorstelling, verdient volle zalen met een wachtlijst voor kaartjes. Zwaar thema op indringende wijze in beeld gebracht, prachtig indrukwekkend spel. Gaat dat zien!

Een hele tijd niet meer zoiets gezien. In prachtige zinnen verwoorde lijdensverhalen, vervlochten tot een panoramisch stuk over verwarde optimisten en moedige wanhopigen, eenzaam en ontspoord in een moderne kuststad. En door de woede, de liefde en de tederheid waarmee het stuk is geschreven en gespeeld veel meer dan het uitstorten een hoop ellende: een schreeuw om compassie. Verpletterende taferelen, vanuit de tenen gespeeld door een troep geweldige acteurs in een dwingende, expressionistische stijl. “Acteren is nobele schaamteloosheid” zei Ton Lutz, en dat zie je hier. Hard, direct, clownesk, gevoelig. Energie gestold in een beheersing waar je stil van wordt.
Waarom was die zaal niet uitverkocht? Mooser, daarheen!