Even denk ik dat het iets technisch is. Dat het is omdat ik Yvonne, de vrouw van de consul, alleen indirect hoor. Terwijl de veel hardere stemmen van de mannen, de consul zelf en de anderen, me niet alleen via het zendertje bereiken maar ook ouderwets rechtstreeks. Maar dat is het niet. Want de door Katelijne Damen fluisterzacht uitgesproken woorden hebben ook iets etherisch, iets vluchtigs. Terwijl Josse De Pauw, de consul, en de twee andere mannen veel aardser overkomen.

Door dat ijle stemgeluid en de afstandelijke lichaamstaal heb ik af en toe het idee dat het verhaal wordt verteld vanuit de geestverschijning van Yvonne. Terwijl ik uit de voorstellingsinformatie weet dat Bert Luppes (Jacques, de jeugdvriend van de consul) daar heel anders over denkt. Want die zegt: ‘Voor mijn gevoel speelt de voorstelling zich af in het hoofd van de consul.’

Ik heb het boek niet gelezen (en de film niet gezien) ik moet dus behoorlijk had werken. Want er is veel tekst. In wat toch vooral een vertelvoorstelling met plaatjes is. Natuurlijk ziet het er mooi uit, prachtig zelfs. Ik verwacht inmiddels niet anders van Guy Cassiers. Maar de voorstelling doet me niet veel. En voor Bert Luppes op het podium mag het dan lijken op een visualisering van wat zich in het hoofd van de consul afspeelt. Hij hoort niet wat ik in de zaal hoor.

Dat Guy Cassiers in Mexico is geweest om opnames te maken voor deze voorstelling is niet aan de beelden zelf te zien (die zouden ook zomaar ergens anders gemaakt kunnen zijn) maar dat heeft waarschijnlijk wel invloed gehad op de broeierige sfeer die op het toneel hangt. Op een ogenschijnlijk verbluffend eenvoudige manier is het klassieke boek omgezet in een hallucinerend stuk over liefde en onmacht. Josse de Pauw is fenomenaal als de consul die gedoemd is ten onder te gaan maar rechtop blijft staan tot het einde. De vele beelden worden ingenieus gebruikt: na de zoveelste discussie met zijn vriend gaat de consul af, dwars door het beeld van een drankkast. Prachtig.