Scandinavische somberheid werkt bij mij altijd. Daar raak ik gegarandeerd van in een dip. Bij Nachtlied van Jon Fosse is het de bedoeling dat ik als toeschouwer de eenzaamheid, de leegte van het huwelijk, het verlangen naar een ander leven en de angst om aan dat verlangen toe te geven, zelf invul. De acteurs doen het niet voor me. Die laten alleen de oppervlakte zien, alleen de ogenschijnlijk triviale dialogen. De onderlaag laten ze voelen. En die is inktzwart. Jan Bijvoet en Sophie Declair spelen een echtpaar met een nieuwe baby en een verse huwelijkscrisis. Ze beginnen met heel lang zwijgen. Dan zegt de vrouw toonloos: ‘Zo gaat dat toch niet’, waarna ze weer zwijgen. Deze introverte manier van spelen sluit naadloos aan bij het minimalisme van de tekst. De vader die op bezoek is, op een toon van zo is het nu eenmaal: ‘Ge trekt uw plan.’ De zoon, seconden later, nee schuddend: ‘Absoluut.’ Een dialoog die nog drie keer wordt herhaald. Dan zet de vader zijn rechtervoet iets meer naar buiten. De zoon zet zijn rechtervoet ook iets meer naar buiten. Hun schoenen zijn glimmend gepoetst. Miljaars, wat een miserie! Een fjord! Een fjord! Een koninkrijk voor een fjord! Springen wil ik! Nu!