Tja, ik ben wel gebleven, maar vooral uit nieuwsgierigheid naar de manier waarop Tartuffe en De Vrek aangepakt zouden worden. Eigenlijk was het toch flauwekul allemaal, met die voortdurende sneeuw en die dikzak die haast alleen maar loze, rijmende kreten over de liefde braakte. Onzinteksten over vernedering en zinloosheid. Tekstueel had het de diepgang van een platbodem en visueel was het met al dat gesneeuw al gauw niet interessant meer. Is dit een verkenning naar het wezen van het oeuvre van de grote Franse toneeldichter? Nee, de angel is eruit gehaald, ondanks alle pretentieuze rimram in de begeleidende programmateksten. Wel veel lof voor de acteurs die dit huzarenstukje tot een goed einde moesten brengen. Voor de hoofdrol vooral natuurlijk maar bijvoorbeeld ook voor die lelijke vrouw die in alle toonaarden over dat meisje uit Piraeus zong (waarom eigenlijk?). Ik ben er nog niet helemaal uit, maar het was gewoon niet goed, zoveel is al wel zeker. En nou maar weer eens een echt goeie Tartuffe graag!

Luc Perceval maakte vroeger prachtige voorstelling als De Meeuw, Strange Interlude & Wilde Lea. Nu heeft hij een erg Duitse voorstelling gemaakt met twee ideeen, nee drie: sneeuw (de hele tijd), boxen en microfoons en tekstverknipping. Op het laatste punt gaat het mis: deze collage is op inhoudelijk niveau armzalig. Wel is muziek en beeld mooi en is die bolle, masturberende acteur een beeld om niet te vergeten. Al zou je het willen.

Haal de intrige uit vier komedies van Molière, schrap flink in de dialogen, vertaal wat over blijft in het Duits, en zet het op rijm. Laat het ondertussen voortdurend sneeuwen. Wat krijg je dan? Het levensverhaal van een man die op zoek naar liefde tot zijn laatste snik eigenwijs en halsstarrig blijft betogen dat die alleen te vinden is in seks. Het eerste uur is behoorlijk weerbarstig maar op den duur gaat de voorstelling steeds meer intrigeren. Zelfs vermaken. Ondanks de voortdurend zwarte ondertoon. Wat heb ik overigens geleerd behalve dat liefde niks anders is dan neuken, neuken en nog eens neuken? Dat turen naar vallende sneeuw niet goed voor je is. Het golven van de sneeuwlaag op het podium zou je nog aan de whisky van gisteravond kunnen toeschrijven. Maar een heel podium dat op en neer deint, dat is nogal verontrustend. Gelukkig is het bizarre effect van de sneeuw hèt gespreksonderwerp in de pauze en blijkt het dus niet aan mij te liggen. Ik doe na afloop natuurlijk gewoon mee met de extra lange staande ovatie. Dat spreekt voor zich. Want na de berichten dat ze massaal wegliepen in de pauze willen we wel even laten merken dat ze er daar in Berlijn helemaal niets van hebben begrepen.