Nadat Rogier Filipoom uit de cast was gestapt vanwege bedreigingen, was de Amsterdamse speelperiode in het water gevallen. Dus huurde Zep een theater in Amsterdam af om de pers alsnog te kunnen onthalen. Welk theater in Amsterdam kun je op korte termijn op zaterdagavond(!) huren? Precies Felix Meritis! Veelzeggend! ‘Hooligans’ is een lekker snel gespeeld verhaal, waarbij de acteurs ontzettend vet spelen, maar dat past precies bij het onderwerp. Goed gedaan. Jammer alleen van enkele scènes -bv het deel over sex als drijfveer voor al het mannelijk handelen- dat niets met het verhaal te maken heeft. Neemt niet weg dat ‘Hooligans’ goede pr is voor toneel voor jong publiek. En dat is ook wat waard. Veel zelfs

Lekker schreeuwen en fijne rijm, daar kunt u wel op rekenen bij een voorsteling over voetbalsupporters. Enorm veel energie en soms heb ik zelfs zin om mee te joelen (alleen bij liederen van de clubs die zich in mijn sympathie mogen verheugen natuurlijk). Maar foei, Twente en de Achterhoek is niet hetzelfde, maar dat weten domme Ajaxieden natuurlijk niet. Gaat niet de diepte in en blijft cliche-matig. Hooligans zijn juist geen kansarme jongeren, maar systeembeheerders, ambtenaren en supermarktmanagers.

Ingehouden maar uitermate ingenieus gebruik van video- en geluidsfragmenten; na jarenlange ervaring is dat regisseur Guy Cassiers wel toevertrouwd. Prachtig spel - variërend van uitbundig-gevaarlijk tot achteloos-argeloos - van Steven van de Watermeulen. Het verhaal van het jongetje dat zich tot een geweldmachine ontwikkelde is aanvankelijk mysterieus en intrigerend. Als aan het eind het verhaal ‘rond’ moet worden gemaakt door een geforceerde verklaring, wordt met terugwerkende kracht het verhaal banaal. Jammer….!

Ik heb ademloos zitten kijken naar deze voorstelling. Het is een prachtig verhaal, dat minstens net zo prachtig wordt gespeeld door Steven van Watermeulen. Een extragewei voor de video-effecten en voor de wespen die de hele avond in een potje zaten.

Wow! Wat een indrukwekkende voorstelling! Het genuanceerde spel van Steven van Watermeulen was erg mooi en gevaarlijk tegelijkertijd. De video-effecten waren prachtig, zeker de projector die reageerde op Steven’s stem. Mooi tekst van Gerardjan Rijnders en Guy weet wat er kan met video en geluid. Erg mooi allemaal.

Erg goed spel van Steven van Watermeulen, die de multimedia naar zijn hand zet. Multimedia krijgt ook een gewei, want het was niet irritant, maar zelfs, ja mooi te noemen. Verder is het ook een belangrijk verhaal, een moderne ‘Blauwbaards Burcht’ en wil ik het boek wel eens lezen. Het eind kwam een beetje uit de lucht, ineens was daar den uitleg en de vormgeving werd ook ineens ongelovelijk plat. Ik vond het jammer, want ik kwam er lekker in en het had van mij nog wel een paar uur langer mogen duren.

In het begin dacht ik vooral ‘Dat moet leuk zijn om te doen’, maar de voorstelling greep me bij m’n keel. Live-animatie en oorlog hebben veel met elkaar gemeen; onder andere dat je denkt ‘Dat moet leuk zijn om te doen’. Het perspectief van de soldaatjes is gruwelijk, terwijl het voor de regisseurs om een logisch effect gaat en als publiek ben je benieuwd hoe het verder gaat. Ik werd er helemaal stil van en vind deze voorstelling belangwekkend genoeg voor Het Theaterfestival.

Heel goede voorstelling, met veel nieuwe goede acteurs. Theatraal zeer sterk en politiek zeer noodzakkelijk. Fabre was nog nooit politiek, maar aanhoudende sympatieën van zijn stadsgenoten voor extreem rechts dwongen hem tot een reactie. Of kunst iets kan veranderen is een vraag die ik niet wil beantwoorden. Het is goed je te laten horen. Fabre doet dit, zonder zijn ‘theatertaal’ te verlaten. Het is de moeite waard naar Antwerpen af te reizen om deze voorstelling te zien en Fabre te vragen wanneer hij weer in Nederland komt spelen.

1 gewei voor de dansers/acteurs die zich al strijdende voor schoonheid in het zweet werken. Helaas tevergeefs. het stuk raakt mij op geen enkel moment en blijft hopeloos hangen in langdradige verwijten gericht aan ‘they’ (de regering?, de maatschappij ??) en aan mij, het publiek (‘de maatschappij, dat zijn wij’). Wij, die bang zijn om ‘pussy’ te ruiken (he ja, doe het nog es een keertje voor) en zelf alleen de geur van angst verspreiden. Wij, gevangen in een ons voorgehouden schoonheidsideaal waar niet aan te voldoen valt. Arme wij. Alles naar de kloten. Fuck you, motherfucker. zucht…

Kijk Mamma, ik sterf! (camera loopt)
Over deze dood:
Yma Sumac = Amy Camus.
Maanziekte blijft een mysterie.
Is de soundtrack verkrijgbaar?
Remember Yuri Alekseyevich Gagarin.
Afscheid nemen doe je in stijl.
Toen hippies over vrede zongen, vielen bommen op Vietnam. Surf naarwww.devolledigeinhoudvanhetWorldWideWeb.com.
Unieke download van een halve eeuw televisie-kijken. Eye-gasm!