De dag na de cultuurnota een getroffen gezelschap bekijken is altijd spannend. Ze hielden zich goed, maar toen er onaangepaste ouderen in de zaal bleken te zitten die commentaar maakte op het roken op toneel, lieten ze zich gaan. Hoewel het kostelijk om te zien was, realiseerde ik me naderhand dat de twee bezoekers echt buitengewoon arrogant en onbeschoft zijn behandeld. Ik zei het al; de dag na een cultuurnota naar het theater gaan altijd spannend.

Vijf geweldige akteurs in een stuk van Mike Leigh. Ik moet zeggen dat ik dan wel kijk met in mijn achterhoofd zijn films (Naked, Secrets en Lies, Career Girls), dus ik wel een punt verwacht. Het komische gedeelte in de voorstelling liep natuurlijk goed, met hier en daar een schmier (waar metname Mijs Heesen een handvol van heeft) maar ik verwachte dat het wel om zou slaan, want de sneuheid van de personages was al zo aanwezig. Maar het kwam niet. Er kwam wel een tweetal te nare gebeurtenissen; één sterft, vier gaan er nauwelijks mee om. Maar je wordt als publiek niet medeplichtig, of met iets opgezadelt waar je niet mee wil worden opgezadelt. Daar lagen wel kansen, om het genadeloos te laten omslaan; van de komische kant van de sneuheid van personen die hebben wat ze willen en het niet zullen krijgen- die moet tragisch worden. Ik wil niet meer lachen, ik wil janken verdomme. Zijn deze akteurs dan inderdaad bezig met het verlies van subsidie? Nee, da’s flauw, maar kut - ik ga weg zonder dat er echt iets binnen is gekomen. Terwijl de onderwerpen ook in deze jaren nog wel boeiend zijn.
Mechanismen in sociale omgang - en beperkingen daarvan; leven met iemand waar je niet mee wil leven; eenzaamheid… maar ja.
Ik ben na de voorstelling alleen maar bezig met de vraag waarom het niet lukte die avond, niet met het stuk Abigails Party. Da’s jammer, ‘t is een mooi stuk.

Ik was erg te spreken over de muziekkeuze van het gezelschap. Ook de salontafels konden mijn goedkeuring wegdragen. Helaas was het stuk zelf totaal niet boeiend. Gaap gaap. Gelukkig bracht een sputterende dame op rij 1 daar verandering in. Of de acteurs niet wilden roken en ze was niet van plan haar mond te laten snoeren. Ze gaf de acteurs van jetje, en de acteurs gaven haar van jetje, en vervolgens gaven de acteurs elkaar van jetje. En zo werd het een hele olijke avond.

Aat Nederlof heeft het syndroom van Down en speelt Hamlet. Behalve dat hij door dit syndroom alle aandacht op eist op de vloer is hij ook nog een hele mooie speler. Zo geconcentreerd. Bijna magisch. En ook heel fijn dat Hamlet eens lekker in een uur gepropt wordt. Hiervoor een gewei.
De rest van de spelers daarintegen zijn m.i. rondom slecht. Ze zijn ongeconcentreerd. Luisteren niet en ze lijken geen van alle echt iets te voelen voor Aat. Het is een liefdeloos groepje dat meer met het publiek bezig is dan met het stuk en dat wat ze te vertellen hebben. Heel jammer. Soms lijken het wel amateurs die een feestje spelen. De enigste die gewoon blijft is de moeder van Hamlet.
En verder blijf ik Hamlet toch maar een saai stuk vinden ookal duurt het maar een uur.

De manier waarop je de andere acteurs ziet zorgen voor Aat is mooi. Uit zijn mond krijgen de overbekende teksten een wonderlijke nieuwe draai. Het is bijna een geslaagde deconstructie, ware het niet voor het lelijke, realistische huiskamerdecor.

Aat speelt de sterren van de hemel als Hamlet, maar waarom heeft niemand van tevoren over deze voorstelling nagedacht?? Dan was het misschien wel de moeite waard geweest.

Als je Hamlet bent, neem je op deze manier slokjes van je wijn. De anderen spelen poppenkast, en doen er niet zo veel meer toe. Als je Hamlet bent, sterf je op die manier… en in zo’n decor!

Twee keer gezien: een keer op de bühne en een keer in de zaal. Voor mij de leukste theaterbeleving van de afgelopen jaren.

Wat gezellig en leuk en voor incrowd en ik snap het jeah, nog een keertje. Wat is dit voor kut theaterpubliek dat de zalen niet vol zitten! ik heb het lekker wel gezien en het was heel leuk!

Jemig, ik ben het een keer eens met alle lof! Hoewel het lichtplan te wensen overlaat, ben je een kniesoor als je daarover zeurt. Ik ben nu verliefd op Jacob Derwig en ik ga ook op bowlingschoenen rondlopen.