Soms kan toneel je de meest simpele dingen in eens glas helder maken. Zo heb ik me tijdens deze voorstelling gerealiseerd dat Heiner Müller een Duitser is. Deze monoloog over een Rus aan het front verandert daardoor. Beeldend gebracht, maar soms met teveel nadruk waardoor het probleem overschreeuwd wordt. Gewei voor de legerpet die enorm goed tegenspel boodt. Mooi moment was de zucht na afloop van de acteur; hij hoeft duidelijk niet nog 2000 kilometer naar Berlijn.

Lul, eikel, sperma; bloot en sex op het toneel. Deze keer niet om te chokeren, om te lachen of om existentiele leegte aan te geven maar voor de spanning en geilheid ervan. Dat werkte best goed. Ook het tijdstip (12 uur ‘s nachts) en de zomerwarmte hielpen mee. Tomaat voor kostuum, te veel stijlen bij elkaar; te veel glitter. Speciaal gewei voor meest sexy beeld aan het eind: tientallen half leeg gedronken glazen rode wijn met afdrukken van twee keer zoveel lippen…

Ik vond het zo erg dat ik in de pauze ben weggegaan. Zacht en onhandig meisjesgegiechel, gestuntel rondom het lezen van een stukje tekst door een afgestudeerde regisseur; oh nee, er staat iets anders, nou ja… “ik zou graag aan iedereen een besneeuwd weiland willen geven, waar nog niemand op gelopen heeft…maar ja dat kan niet…grinnik…”
Deze ‘verzameling’ is een uiting van vele cliche’s tussen de schuifdeuren. Een egodocument, misschien leuk voor haar familie en vrienden maar voor een buitenstaander een regelrechte ramp want deze ‘voorstelling’ hoeft blijkbaar niet te voldoen aan fundamentele overdrachtstechnieken, opbouw, tekstbehandeling, noem maar op . Ik ben niet echt overtuigd geraakt van de kwaliteit van de A’damse regie-opleiding. En daar moest ik ook nog 22,50 voor betalen.

Een erg kleine zangeres; een boom die zich stuiptrekkend bevrijd en naar het ITs vertrekt; een dansende Derwisj; een opa en oma; soms lijken de Regiedagen net een film van David Lynch. De verzameling van Lotte is echter persoonlijk, gastvrij en licht melancholiek. Daarnaast ook te kort en niet af, maar dat geeft niet: gewoon over vier jaar weer doen!

De absurde combinatie van kroppen andyvie, groencontainer, acapella-zang, waterkoker, een komische actrice en open ramen, zorgt voor een melancholieke voorstelling. Een gewei voor de logestiek, een voor de zangers, een voor het gebruik van een groen container op toneel. Er werd net iets te veel op de lach gespeeld, maar eigenlijk niet genoeg voor een blik.

Ik heb Adelheid Roosen een keer horen zeggen dat ze, als ze een voorstelling bezoekt, altijd een kadootje wil krijgen. Ik denk dat ze dan hier erg tevreden over zou zijn. Spannend en lief; een kameropera over een hommel en een man. Zangers helaas niet helemaal bij stem, waarvoor tomaatjes.

Een soort uitsmijter na ‘Kippenhersentjes’. Een hoop associaties over maatschappelijke betrokkenheid en daarna boter bij de vis. De Bio-vakantie-oord-bus in het theater kan best vaker ingezet worden, volgens mij is er veel geld opgehaald!

Ai, een monoloog; dat is hard werken voor den acteur, de regisseur en ook voor mij. In de tekst werd dit ook vaak genoeg erkend, maar dat maakt het er niet makkelijker op. De voorstelling onderzoekt zowel de constante crisis van het maken van kunst als het leven van je leven. Dat is veel en daarom werden veel interessante en mooie gedachten weer afgebroken om over het volgende te bespiegelen. Daardoor werd het, hoewel het heel persoonlijk was, niet echt kwetsbaar. Wel een tekst om te hebben met een aantal krankzinnig rake en mooie zinnen.

Briljante voorstelling, de ogen van de actrice fonkelden als de sterren. Ik hield er een heerlijk gevoel aan over.

Ik hou van Marilyn, dus dat is dan altijd spannend om te zien wat iemand anders van haar vind. Dat werd me dan weer niet duidelijk in deze voorstelling. Imitatie (vooral van zang) was erg geslaagd, maar er was veel afstand zodat Marilyn niet tragisch was, noch grappig. En dat haar pianist niet onmiddelijk op de eerste avances in gaat is natuurlijik onzin. Vooral liggend is Marilyn namelijk erg verleidelijk.