Je houdt je oren open om de tekst te kunnen volgen, zodat je op de achtergrond allerlei zaken probeert te volgen. Het is geweldig, het is veel. Het decor is ongelooflijk, hoe spannend een heg kan werken… Het is hilarisch, het wordt hoe langer hoe beklemmender. Het licht draagt je door de voorstelling. Je wordt vermaakt met allerlei grappen en grollen. En je laat je vermaken. Vooral twee geweien voor de vader en de moeder (Jaqueline Blom en Herman Gillis). Wat spelen zij geweldig, zo ingehouden en afgemeten. Het is beangstigend. Maar dat redt de voorstelling niet. Een dikke tomaat voor Tania (Esther Scheldwacht). In het amateurtheater kom je zelden zo’n slechte speelster tegen. Maar je neemt het voor lief, want je wacht… het zal wel komen. En dan ineens duurt het te lang. Je bent het gelummel en gestommel van de voorstelling beu. Te veel grappig gedoe en een fout moraal. Je merkt ook dat Arne Sierens tekst heeft gerecycled, dat heb je al eens gehoord in een betere context. De mooie beelden blijven, dat wel. De grappen van de spelers zijn briljant, dat ook. Maar je hebt zitten wachten op vrij weinig.