Ooit heb ik (delen van) Lucifer gelezen, vanavond hoorde ik de tekst over de ‘eigen volk eerst’ reflex van de engelen voor het eerst volledig uitspreken. Want Sofie Decleir, Koen Van Kaam en gastacteur Jan Decleir doen geen enkele concessie aan de oorspronkelijke taal van Vondel. De drie acteurs houden steeds een levensgrote antieke stapop in hun handen om te laten zien welk personage ze uitbeelden, maar ze laten toch vooral de taal het werk doen.

Angst voor het nieuwe, gevoel van onmacht over wat je als willekeur ervaart, de drang daartegen in opstand te komen, thema’s die ook nu actueel zijn, maar een fabel over de moeite die hemelbewoners hebben met nieuwkomers, met Gods schepping de mens, komt natuurlijk wel wat archaïsch over.

Ondertussen is het wonderbaarlijk om mee te maken hoe die zeventiende-eeuwse alexandrijnen op het podium tot leven komen, is het een belevenis om het ook nu nog meesterlijk klinkende ritme van Vondel’s taal te ervaren. Vooral dat is de verdienste van deze voorstelling.

Voor aanvang zijn reeds een aantal personages op het toneel, maar pas wanneer zij beginnen te spreken wordt duidelijk dat dit de engelen uit Vondels ‘Lucifer’ zijn. Schijnbaar moeiteloos rollen de Oud-Nederlandse versregels uit de monden van de acteurs. Daartussendoor wordt het publiek af- en toe opgeschrikt met een fragmentje misplaatste discomuziek.
God heeft de Mens geschapen en is zo trots op zijn schepping dat hij de Mens verkiest boven zijn engelen. Stedehouder Lucifer kan dit niet verkroppen. Woedend rent zij de trappen op naar Gods troon, ook andere engelen benen geregeld kwaad weg: ofwel naar het Hof van Eden, ofwel naar de Hemel. Welke ruimte zij binnentreden wordt mooi weergegeven door middel van verlichte borden met kenmerkende symbooltjes erop. Er wordt uitstekend gebruik gemaakt van de ruimte.
De verdeeldheid tussen de engelen onderling is op een gegeven moment zo groot geworden dat het uitdraait op een oorlog. Lucifer neemt plaats op een gigantische strijdwagen, maar verliest het van Gabriël. Samen met zijn aanhangers - de Luciferisten - wordt hij verbannen naar de hel. Daarmee eindigt deze vlotte, visueel uiterst verzorgde, bewerking van Annette Speelt.

Fantastische setting de hemel helemaal bovenin en toch onzichtbaar. Een
crisiskabinet, de laatste dagen van paarse Kok kabinet, moet dat er ook zo hebben uit gezien? Groots acteerwerk van alle spelers, stuk voor stuk en erg aangrijpend! Mijn vrouw en ik hebben wederom genoten van deze jonge groep die nu echt voet aan de grond begint te krijgen in theaterland. En zij verdienen dit echt want zij durven gelukkig nog werkelijk stukken op de planken te zetten welke erom doen.
En het geneuzel over de lastige tekst van Vondel en in het oud Nederlands, prachtig.
Tja je moet je concentratie erbij houden maar zijn wij dat verleerd moet alles altijd snel sneller snelst?

Wat getuigt deze voorstelling van Annette Speelt weer van lef! Belangwekkend verhaal in deze tijd van tegenstellingen. Ensemble geeft een behoorlijk staaltje hogeschool acteren weg, met die lastige vondelteksten. Tel daarbij de visuele pracht van licht en decor, en zes geweien zijn verdiend. Gaat het zien!