Het Paperclips-project? Zei mij ook niks. Sinds gisteravond weet ik dat het begon toen een leerling van de Whitwell Middle School in Tennessse tijdens een les over de holocaust aan docent Linda Hooper vroeg: ‘What does six million look like?’ Sinds gisteravond weet ik nog iets. Dat theatermaakster Laura van Dolron (concept, tekst en regie) met ‘Lieg ik soms?’een heel intelligente, maar toch luchtige en humoristische voorstelling heeft gemaakt. Het toneelbeeld is erg sober, dat is jammer, alleen pratende acteurs. Toch is het, hoe zal ik het zeggen, een heel goede, lekker brutale en uitdagende voorstelling. Eerst vertellen de acteurs (Jeroen De Man, Martijn de Rijk en Joris Smit) op cabareteske manier het verhaal over de Amerikanen en hun zes miljoen paperclips. Oei, zo zouden wij niet met zo’n thema durven omgaan, denken we dan als publiek. Inmiddels spelen de acteurs dat ze uit hun rol stappen en elkaar indringende vragen stellen bij wat ze staan te doen. Zijn jouw gevoelens dan soms wel oprecht? Wat is eerlijkheid, wat is waarheid? Wij als publiek worden verleid ons af te vragen wat in die teksten hun eigen inbreng is. ‘Welke leugen wil je horen, een andere?’, zouden ze daarop dan waarschijnlijk antwoorden. Het aandachtspunt verschuift ondertussen van de verschillende manieren om met de holocaust om te gaan naar de oprechtheid van de motieven waarmee de voorstelling is gemaakt. En uiteindelijk - als de voorstelling die begon met een beroep op ons verstand toch stiekem bij ons gevoel is beland - naar de manier waarop we allemaal, ook wij in de zaal, voortdurend aandacht voor onszelf vragen, maar dat wel proberen te verbergen. Ik ben onder de indruk. Laura van Dolron. Daar wil ik wel wat meer van zien.