Over de smaak valt te twisten. Voor die van de Vlaamse jury kan ik in ieder geval heel wat meer waardering opbrengen dan voor die van de Nederlandse. Le Sous Sol gaat weliswaar ook over een familie, en is ook een deel van een familiegeschiedenis. Net als Avenier. Maar daarmee houdt de vergelijking op. (Avenier geselecteerd voor het theaterfestival, het is me wat). In Le Sous Sol, het derde en laatste deel van een trilogie, zien we de confrontatie tussen de familieleden na de dood. Het meest fascinerend is de dans van mezzosopraan Euridike De Beul, sleutelbewaarster van het onderaardse, met de tachtigjarige Maria Otal. Het begint als een pieta en gaat over in een moeder die haar kind de borst geeft. Dat contact, mond op borst, blijft in het verdere verloop van de dans in stand. Zoals ook de professionele dansers steeds een contactpunt vasthouden, hoe acrobatisch en ingenieus hun bewegingen ook zijn, voet op buik, hoofd tegen nek, mond op mond. Het is, naast de intrigerende dans vooral door de enscenering waardoor deze voorstelling boeit. Meer dan door het acteren en de zang. Prachtige beelden zijn het, beklijvende beelden.