“Ik zit op een duintop. Het duingras hoor je waaien. De wind blaast door mijn haren. Het zonnetje schijnt, maar allang niet zo fel meer. De herfst staat voor de deur. En ook al zijn de golven woest. Het geraas maakt me rustig.” Dit is geen beschrijving van een herfstwandeling over het strand, maar een indruk van wat ik fantaseerde bij de voorstelling. In A Land van David Weber Krebs.
Ongeveer 30 mensen, zo van de straat geplukt, komen stuk voor stuk op, staren een tijd het publiek in en draaien zich vervolgens om naar een witte, lege achterwand. En na een tijd gaan ze ook weer stuk voor stuk af. Een uur lang hetzelfde beeld op het toneel. Dezelfde performance. Want een toneelstuk kan ik het niet noemen.
Het idee is zo slecht nog niet eens. De toeschouwer kijkt over de schouder van de figurant naar zijn denkbeeldige landschap, geprojecteerd op de achterwand. Zo krijg je van 30 doodnormale mensen een indruk. Je vraagt je af: waar zou die oudere meneer zich nu wanen? En waar denkt die vrolijke mevrouw aan? Een boeiend idee. Als het overkomt.
En daar schortte het aan. De figuranten waren niet in staat - logisch, want daar komt nogal wat acteren bij kijken - om het publiek te activeren. De stap van het begrijpen van de bedoeling (fantaseren van landschappen) en het ook daadwerkelijk doen, is nogal een grote stap. En dan gaan we er nog vanuit dat iedereen begreep wat de bedoeling was, wat ook niet het geval was…..
Het ik-wil-weggevoel maakte zich van veel toeschouwers meester. Jammer, maar begrijpelijk. Het idee kan nog zo mooi lijken, maar het boeit niet voldoende om een uur lang naar te kijken. Een gewei voor de vast en zeker goede intentie. Tomaten voor de uitwerking.

De voorstelling ‘In a land’ van David Weber Krebs is een voorstelling over landschappen. De voorstelling wordt dan ook ingeleid met foto’s van verschillende landschappen. Het decor bestaat uit een grote, hoge, grijze achterwand. Een voor een komt er een figurant op die een tijdje het publiek in kijkt, zich na een tijdje omdraait, en je daarmee als het ware wenkt om met hem of haar mee te kijken naar de achterwand, waar je zelf een mooi landschap in moet beelden.
De figuranten komen op en lopen na een korte tijd weer af. Maar het publiek moet ruim een uur lang aan een landschap of mooie gebeurtenis denken. Ik vind dat persoonlijk iets te lang. De voorstelling raakt mij totaal niet en als ik wil nadenken over een landschap of aan een bepaalde gebeurtenis kan ik dat overal wel doen. Maar in een voorstelling waar je toch denkt dat er naar een hoogtepunt wordt toegewerkt, want waar is al dat wachten en herhaling dan goed voor, kan en wil ik me niet een uur druk zitten maken over wat mijn favoriete landschap is.
De voorstelling komt naar mijn mening niet tot zijn recht in het theater, als een voorstelling. Het zal bijvoorbeeld wel een goed project kunnen zijn voor in bijvoorbeeld een museum, waar je in en uit kunt lopen zodra je de essentie door hebt, maar een voorstelling van anderhalf uur vind ik iets te veel van het goede.

In a land is een voorstelling zonder tekst met heel veel acteurs. Dat klinkt interessant, maar dat is de voorstelling niet. Hij begint met een filmpje, of liever een soort bewegende diavoorstelling van iemand op de rug gezien in verschillende landschappen. Vervolgens komen de acteurs één voor één op, kijken het publiek een tijdje aan, draaien zich om en verdwijnen op een gegeven moment weer. Meer is het niet. Meestal ben ik niet vies van dit soort minimalistische voorstellingen. Maar dit was echt een brug te ver. Een gewei voor alle figuranten die het toch maar gewoon deden.