Je kunt naar een voorstelling gaan.
Je kunt je zorgen maken over de reservering.
Je kunt je zorgen maken om niks.
Je kunt blij worden en ook een beetje melancholiek

Je kunt naar het theater gaan.
Je kunt het naar je zin hebben.
Je kunt na afloop toch een beetje onbevredigd zijn.
Je kunt een tomatenblikje uitdelen.

Je kunt verlangen naar een gebreide bikini.

Twee vrouwen vertellen het publiek wat je in deze wereld allemaal wel niet kunt doen. We kunnen toch alles? Wanneer er muziek klinkt, blijkt dat de vrouwen weinig te kiezen hebben.

Je kunt naar de eerste try-out van een werkplaatsvoorstelling gaan.
Je kunt vinden dat het allemaal nog niet af is en waarschijnlijk nooit af zal worden.
Je kunt daar blij om zijn.
Je kunt t

Eindelijk iets gezien van de belangrijke Amerikaan. Het ging over eerlijk acteren zonder trucjes. Dat werd een ander trucje; alles werd vertraagd, ritueel, verstild.

Het duurt maar een uur en is toch avondvullend, deze ‘reconstructie’ van La Sylphide door Sanne van Rijn.

Je hebt dans en je hebt toneel. Allebei hebben ze duidelijke kenmerken. Gooi ze bij elkaar en je komt in het grijze gebied van moderne dans/bewegingstheater.

Leuk, maar het was het net niet helemaal, deze ‘we-deconstrueren-klassiek-ballet-tot-komische-mime’ voorstelling van Sanne van Rijn. Scheurlijnen met het ballet werden niet ver genoeg doorgevoerd.

Traagheid gaat gepaard met het gevoel alle tijd te hebben. Heerlijk, eindelijk een voorstelling die je het gevoel geeft dat je niets, maar dan ook echt niets mist.