Een moeilijk stuk;eentje om over na te praten! Knap acteerwerk en veel respect voor de Rotterdammers met hun verhalen. De gefragmentariseerde vorm en inhoud van de voorstelling geven goed het gefragmentariseerde stadsleven van vandaag de dag weer.Toch een tomaat, door de veelheid aan decor die je snel afleidt van de soms zware, abstracte teksten.

De theater opening van Rotterdam 2001. Dankzij het lettertype, denk je dat het Ro ‘La Grande Shit’ speelt en dit zou nog een te positieve benaming zijn. Geen enkele lijn in het verhaal, voor zover er een verhaal was. Nota bene halen ze anno 2001 om het huidige Rotterdam te belichten iets van 20 bejaarden van stal die via one-liners vertellen over Rotterdam 1940-1945. Ik geef nog een gewei, omdat ze zo leuk ‘de stad verbonden met draden’ weergaven met computergestuurde trekken. Snel vergeten en het kan alleen nog maar beter gaan met Rotterdam 2001.

Goddank voor het talent van Steven van Watermeulen! La Grande Suite is een visueel plaatje, met prachtig multi-mediaal werk. Heel origineel vond ik het gebruik van de trekken die golvend op en neer gingen. De visualiteit leidde mij jammer genoeg vaak af van de tekst. Er werd prachtig geacteerd door de Ro-acteurs. Maar wat deden de bejaarde Rotterdammers op het toneel? Stuk voor stuk prachtige verhalen, maar ik vond het niet echt passen in dit visuele hoogstandje (twee blikjes). De muziek (of dat wat ervoor doorging) was geweldig. De duifjes en de trekken krijgen een geweitje. En Steven van Watermeulen voor zijn naakte Antonin Artaud! En een geweitje voor het geheel. Ik kreeg eidelijk een beetje het idee dat er toch iets gedaan wordt in de Culturele Hoofdstad 2001.