Veel interessante ideeen (auditorium als spiegel van de wereld/ringen van de hel), andere integer (Dantes reis als vluchtelingen diaspora), andere open deur (Dantes poezie als Cafe de Wereld). Hoera voor die veelheid, maar allemaal worden ze op weer losgelaten voor een volgend beeld of effect. Ik haakte goed af bij het lelijke Biersee conferentie cabaretstuk, waar overigens wel een paar goeie grappen inzaten. Ik vond de vormgeving wat zuinig, geweldige ideeen en ‘schitterende beelden’, maar ik wilde bijna alles groter meer em matelozer. Gelukkig werd dat helemaal ingelost met de luchtomhelzingen aan het eind, erg mooi. Ik ben om wat betreft acrobate Dreya Weber, zij was een schitterende Beatrice en Merijn de Jong is op podium, zaal en in de lucht overtuigend. The Ex-man was performatief, maar snapte zijn rol als gids niet helemaal, gids voor wie? voor ons publiek? voor Dante? Grootse gemis, Dantes teksten zelf, die er wat bekaaid afkwamen in de verbeelding en de hertaling.

Oh nee, dacht ik toen de tekst geprojecteerd werd, niet de hele avond zelf moeten lezen. Gelukkig niet, maar wel een soort van luisterboek waarvoor je niet naar een theater hoeft te komen. De tekst begon voor mij pas te leven toen de actualiteit in de tekst sloop. Te cabaretesk voor collega RiRo, voor mij precies goed op de grens tussen moralistisch en een goedkope lach. Wel ontgaat mij nog de precieze bedoeling achter alles.

Gelukkig was er een acteur, Merijn de Jong, die de hele voorstelling aan elkaar speelde op een meer dan voortreffelijke manier. Een heerlijk begin en waarschijnlijk mooier in een volle zaal. Later als enige levend wezen in een immens leeg decor houdt hij door zijn spel, beweging en tekst de volledige aandacht vast. De engel/Beatrice en verteller telden niet als levende wezens en waren eigenlijk onderdeel van het decor.

En dat is ook het enige dat me bij zal blijven. Het decor. De beelden die even blijven staan, zodat je het goed kan zien, maar even later ook weer weggaan, vervagen en overgaan in een ander, soms nog mooier beeld. Heel simpel eigenlijk, archiefdozen in een kast en als die vallen heb je chaos. Zet er een lampje op, of laat de acteur het licht meedragen en het ziet er prachtig uit. Maar technici blijven technici, als zij op de achtergrond een klittenband lostrekken, trekt dat de aandacht.

‘Ik zal na deze voorstelling nooit meer op een achteloze manier naar een zwerver kijken.’ ‘Ik begreep er niet veel van.’ ‘Ik ook niet, ik haakte echt af, zoveel tekst.’ ‘Wat een schitterend toneelbeeld!’ ‘Goede voorstelling!’ ‘Die tweede verhaallijn is nou niet echt verrassend.’ ‘Als je minder dan vijf geweien geeft, kijk ik je nooit meer aan!’ Zomaar wat reacties na afloop.

Zelf heb ik moeite met de tekst. Niet met de hoeveelheid. Ook niet met het het feit dat het (met het relaas van de vluchteling in Nederland) twee verhaallijnen zijn. Wel met de schooljongenstaal van bewerker Van den Bosch: ‘Ik ben Dante, en ik heb gescoord uit een onmogelijke positie’. En met de jolige woordspelingen van het niveau ‘Bierseeconferentie’ (opmaat voor een overduidelijk op de lach geschreven stukje moralistisch cabaret over hoe Nederland met vreemdelingen omgaat). Nee, niet mijn smaak.

Afgezien van de tekst vind ik het een goede voorstelling. Merijn de Jong, de enige echte acteur op het podium, houdt zich heel goed staande (ook in de lucht). De regie van Ola Mafaalani is strak en consequent. Heel erg fraai vind ik het toneelbeeld van André Joosten: prachtig om te zien, verdurend veranderd, steeds vol nieuwe betekenissen, een voorstelling op zich. Voor die vijf geweien van mij moeten Mafaalani en Joosten het misschien eens met een tekst proberen die niet door Ko van den Bosch is bewerkt.

Een NNT voorstelling met een overweldigend filosofische inhoud. Allereerst moet gezegd worden dat juist dit aspect van het (voor mij nog steeds duidelijk nieuwe) NNT, ook meteen een eerste valkuil blijkt te zijn. De hoogdravende teksten waarmee de voorstelling opent, maken het stuk niet heel toegankelijk; een wat minder ervaren kijker haakt al snel af. Maar goed we hebben dan ook te maken met niemand minder dan Dante Alighieri dus misschien is dit geheel volgens de verwachting! Een wat taai begin dus, maar wanneer de kijker zich eraan over durft te geven en accepteert dat hij/zij niet alles begrijpt kan het genieten beginnen… Drie hoeraatjes voor Merijn de Jong (Dante), die erg teleurstellend was in Medea vond ik. In La Divina Commedia draagt hij de gehele voorstelling en laat hij een haast psychotisch staaltje acteerwerk zien. Hij schakelt zonder moeite tussen vele verschillende emoties, zonder dat het overdreven is en brengt lappen tekst die hij heeft ingestudeerd alsof hij ze ter plekke verzint! Bravo… Treffende brug geslagen naar de actualiteit, als Dante in de huidige maatschappij in Nederland terecht komt waar politici en andere BN-ers voornamelijk bier drinken in een bar. Verder voegt trapezeartieste Dreya Weber in de rol van Beatrice, niet veel toe, maar zorgt haar act voor de esthetiek van het stuk; de mooie beelden. Zeker wanneer zij en Merijn samen in de doeken hangen heerst er spanning in de zaal (misschien vanwege gebrek aan zekeringen) en kijkt men met grote ogen naar de kunsten die zij vertonen! Leuk decor met verrassende elementen van André Joosten, de chaos die nodig is om de teksten van Dante te ondersteunen kan gecreerd worden. Groot minpunt vond ik het feit dat het ondersteunend personeel als een soort gadget op het toneel werd gebruikt, zonder dat het ook maar enige toevoeging deed aan het stuk. Dit zie ik vaker op toneel en meestal werkt het niet, ook bij La Divina Commedia zorgt het voor afleiding en dus ergernis! Ondanks dat.. een mooie regie van Ola Mafaalani, het is absoluut de moeite waard om het hoogdravende begin uit te zitten, want het echte hoogstandje begint ergens halverwege.