Mooie voorstelling met goed spel van alle 6 de acteurs, maar vooral Chris Nietveld en Reneé Fokker spelen geweldig. Ontroerend was de slotmonoloog van Chris Nietveld en ook haar sterfscène is indrukwekkend. Sommige scènes zijn erg beklemmend en benauwend en had ik het gevoel dat het allemaal te veel werd en wilde ik weglopen. En niet te vergeten de prachtige muziek die de emoties extra kracht gaven. Wel heb ik vraagtekens bij de videobeelden die niet altijd nodig zijn en snap ik niet alle symboliek die er in het stuk voorbij kwamen. Ook tijdsvolgorde was ik soms kwijt en ik voelde irritatie opkomen bij de scène na de sterfscène waar men op hun dooie gemakje even de boel ging omzetten. Dat duurde veel te lang en was daardoor saai. Maar toch een prachtig stuk wat je soms echt bij de strot grijpt en je meezuigt in de ellende van de 3 zusters.

Het begin is heel goed. Met beelden en geluiden wordt verteld hoe vier mensen met sterven omgaan. Vooral met hun lichaamstaal laten acteurs de verschillen zien tussen Agnes op haar sterfbed, haar twee zussen, en bediende Anna. Geluid benadrukt hun eenzaamheid: gefluit van vogels in de tuin, geblaf van honden ergens ver weg, gekerm van de stervende, gerommel van dreigend onweer. En goed gekozen muziekfragmenten. Waarvoor Roeland Fernhout in de credits staat. Dan komt het omslagpunt. Terwijl het lijk wordt gewassen, lopen inspiciënten in pak (ze zijn vermomd als vrienden op condoleancebezoek of medewerkers van het uitvaartbedrijf) eindeloos heen en weer met decorstukken. Dat duurt erg lang. Dat duurt zo lang, dat het, bij mij, de betovering verbreekt. De scènes uit de passieloze huwelijken van de twee zussen die hierna volgen, raken me niet, niet zoals het begin dat deed. De magie van die eerste drie kwartier rond het sterfbed komt niet meer terug.

Hooggespannen verwachtingen, na de indringende Scènes uit een huwelijk, van deze tweede bewerking door Ivo Van Hove van een film van Bergman. Helaas, al zijn vakmanschap ten spijt heeft de regisseur mij niet overtuigd van de noodzaak ervan. Goed gespeeld door het merendeel van de bezetting en scherp in beeld gebracht, dat wel, maar de hoofdrol, Kris Nietvelt, is op geen enkel moment geloofwaardig als de stervende Agnes, hoewel ze nochtans haar best doet - of misschien net daardoor. Tweede, misschien nog belangrijker minpunt: Bergman situeerde zijn drama in de negentiende eeuw, en de tekst en de thematiek hangen teveel met die periode samen om zonder schade getransponeerd te worden naar onze tijd. En tenslotte: hoe sterk Van Hoves beelden soms ook zijn, ze worden steevast verdrongen door de herinnering aan die van Bergmans meesterwerk.