Tsja, wel mooi. Afstandelijke verhoudingen tussen personages verbeeld als monologen, waardoor de momenten van confrontatie in dialogen wel enige impact hebben. Maar ja, het blijft nogal saai praattoneel dat eigenlijk rimpelloos voorbijtrekt.

Dit was de voorpremiere, dus de enkele stilte die (onbedoeld?) viel, is de acteurs vergeven.
Het stuk was helaas gewoon saai. Zelfs goede acteurs als Van Kralingen, Stapel en Temmink konden hier maar weinig van maken. Het decor (soort stationsrestauratie) was niet slecht, maar had weinig connectie met de tekst.
De tekst was niet boeiend geschreven: veel vertellend, waardoor er totaal geen ruimte was voor emotie en interactie: “en toen ging ons kind dood”.
Het blijft volstrekt onduidelijk waarom deze twee vrouwen zo voor deze gevoelloze man (Stapel) vallen, waardoor het verhaal ongeloofwaardig wordt. De personages worden daarom niet sympathiek en er is geen emotionele ontwikkeling, niet bij de personage, maar ook niet in de band met het publiek. Jammer.
Temmink redt het stuk met een slotscene die eindelijk iets van emotie toont.
Niet alleen de personages, maar ook het publiek blijft onthecht achter. Het stuk echoot vaag ‘de ondraaglijke lichtheid….’ in dit opzicht. Meer dialoog en inzicht in emotie of motivatie zou het stuk gered kunnen hebben.