Het is jammer. Ik hoopte dat de onverlaten die (zonder hem te hebben gezien) deze voorstelling helemaal niks vonden ongelijk zouden hebben. Maar helaas. Lageveen en Witte nemen nauwelijks afstand van hun in Afghanistan verzamelde materiaal. Ze presenteren een soort scholierenvoorstelling over onze jongens daar. Met als voorspelbaar resultaat herkenning bij de in de zaal aanwezige soldaten, ouders, en vrienden (‘zo gaat het écht!’). Voor de tussen dat publiek verdwaalde theaterliefhebber valt er weinig te genieten. Die luistert naar een tekst van soapniveau, ziet gevoelens vooral uitgedrukt met schreeuwen, kijkt naar matige acteurs (met als gunstige uitzonderingen Kees Boot en Pepijn Schoneveld), luistert naar muziek die niet veel toevoegt, en vraagt zich ondertussen af waarom regisseur Gijs de Lange de makers er niet van heeft kunnen overtuigen dat er met een wat intelligentere dramaturgie misschien theater zou zijn ontstaan, in plaats van een lezing waarbij af en toe wat wordt uitgebeeld. Laat ik positief eindigen: een technicus in wit ondergoed paraat hebben om een defecte microfoon weg te halen getuigt van adequaat anticiperen op het onverwachte, en het onverwachte in het verhaal, de ontploffing, is technisch gezien een sterk staaltje.