De dramaturgie van NT Gent en Johan Simons hebben de spijker erg misgeslagen. Een film noir bewerken tot een misdaadkomedie. Dat gaat dus niet werken, en dat doet het ook niet. Van de 3 uur heeft het me een klein kwartiertje kunnen boeien en alleen Katja Herbers speelde redelijk. Bokma speelde vlak en Elsie de Brauw was erg vervelend met die zogenaamd opwindende stem van haar. Ook de zang sloeg nergens op en het einde was voor mij onduidelijk. Echt een grote teleurstelling voor mij na bewerkingen van Kreten en Gefluister en Tien Geboden die wel prachtig waren, ik had er zoveel meer van verwacht.

Pierre Bokma doet de verzekeringsagent Ness heel goed. De Pavlovreactie in de Volkskrant op het nou eenmaal altijd perfecte acteren van Bokma is begrijpelijk: ‘Aan Bokma’s virtuoze hand wordt de toeschouwer ruim drie uur lang ademloos meegevoerd in deze persoonlijke hellevaart’. Maar je kunt met minstens evenveel recht wijzen op de virtuoze manier waarop Elsie de Brauw onmiddellijk de femme fatale neerzet door Ness uitdagend, maar ondertussen pratend tussen haar op elkaar geklemde tanden, te verleiden. En wat te denken van de jonge Kristof Van Boven als Nino Sachetti? Die krijgt een open doekje nadat hij, na een schitterend uitgevoerde erotische scène met De Brauw, gloedvol een liefdeslied ten gehore heeft gebracht. Té? Absoluut. De hele voorstelling is té. Maar het wordt nooit té té. En het went, je kunt als toeschouwer steeds meer hebben. Zelfs als Elsie de Brauw na de pauze grommend als een valse hond de kwaadaardige stiefmoeder doet en Katja Herbers oorverdovend gillend haar hysterische stiefdochter. Het kan, het werkt, en het is vooral heel leuk. Maar je moet er natuurlijk niet aan denken dat mindere acteurs drie uur lang over de top zouden spelen.

Instinct is gebaseerd op een boek van James Cain en de eerste credits gaan dan ook uit naar de schrijver van deze ingenieuze romantische detective. Johan Simons heeft er echter een interessante bewerking van gemaakt en boeit, mede dankzij het goede acteerwerk en de muzikale onderbrekingen, de kijker de volledige 3 uur. Er moet dan ook gezegd worden dat dit stuk staat en valt met goede acteurs, want zonder Pierre Bokma, Elsie de Brauw, Katja Herbers en ook de anderen zou het stuk absoluut té lang zijn. Het stuk lijkt gemakkelijk gespeeld, het is grappig en goed te volgen doordat het hele verhaal voorgekauwd wordt door Walter Ness (Pierre Bokma) die de gebeurtenis gedetailleerd beschrijft. Soms zou er wat mij betreft minder tekst mogen zijn, zodat de kijker iets minder achterover geleund kan kijken en gedwongen zou worden een iets actievere positie in te nemen. Het stuk bevat leuke theatrale trucjes, een interessant decor en lekker veel beweging. De tweede helft is absoluut sterker, want minder traag en de bijdrage van Lola Robinson (Katja Herbers) is erg verfrissend. Het is geen top stuk, weinig vernieuwend, maar absoluut vermakelijk en het is leuk om zulke goede acteurs aan het werk te zien.

Instinct ( naar Double Indemnity)is simpel gezegd het verhaal van Ness - werkend voor een verzekeringsmaatschappij- en Phyllis, die samen haar echtgenoot vermoorden om de verzekeringsgelden op te strijken. Eigenlijk een studie in cynisme.

We zagen een sterrenteam (met o.a. Elsie de Brauw, Wim Opbrouck en Pierre Bokma) geleid door een topcoach (Johan Simons), met niet geringe ambities(“discussie over vermeende amoraliteit” en “dilemma .. tussen vriendschap en carriere”). Die zijn ook wel terug te zien: er wordt, laat ik zeggen, héél expressief geacteerd en de affiche “crimineel muziekthater” betekent ook echt dat de acteurs regelmatig in gezang - liedjes van de Inkspots, las ik- uitbarsten.

Dat kwaliteit geboden werd, is zeker. Maar toch genoot ik meer van het verhoudingsgewijs rustige spel van Katja Herbers dan van de uitbarstingen van de kanonnen naast haar. En dat The Singing Detective als referentiepunt voor het muzikale element werd genomen, is echt veel te hoog gegrepen.

Kortom: goed, maar niet zo goed als ik vooraf verwachtte dat het zou zijn.