In een tijdelijk onderkomen van het in verbouwing zijnde Theater Kikker wordt cultuur gecreëerd. ‘Eba III’ is een thriller-stuk over twee dochters met dezelfde ‘mad scientist’ als vader. De voorstelling heeft een hoop verrassende elementen die jammer genoeg niet allemaal worden uitgewerkt. Toch een gewei voor het op het toneel zetten het suspense-achtig spel en dito sfeer.

Blikje tomaten voor de auteur, die een mooi onderwerp (Formule 1) laat verzanden in babbelpraat. Eveneens blikje tomaten voor de regisseuse, die bloedeloosheid verwart met stilering. Gewei tenslotte voor de acteurs, met Femke Janssen voorop, die doen wat ze kunnen, maar te weinig vrijheid krijgen (al viel Iwan Walheim mooi ruggelings van die bank af).

Een prachtige poëtische, gelaagde en volledig gestoorde tekst van ene Paul Pourveur. Sober, tikkie absurd spel dat die tekst zeer goed tot z’n recht laat komen. Vreemde en verassende relaties tussen eerst 2, dan 3, dan wel 5 en uiteindelijk weer 2 (andere) spelers. Kleine (maar steengoede) humor, strakke schakelingen, heerlijk spel(plezier), vooral van ‘Hij’en ‘Zij’ (Iwan Walhain en Femke Janssen). Een genot om naar te kijken en te luisteren, met als enige de ietsiepietsie wisselende kwaliteit tussen de verschillende spelers.

Als je gewoon alle vooroordelen over AMGS over boord gooit, hou je gewoon een ondertussen oubollig, maar goed geconstrueerd stuk over. Jammer dat Jules Hamel oud begint te worden, maar hij moet dan ook doodgaan aan kanker. Jammer dat de kleine Vincent Croiset zo zijn best doet om zijn vaders, omes, en andere acteerleden te overschreeuwen. En jammer dat Trudy Labij, hoewel ze goed acteert toch leuker was tig jaar terug, als dochter.

Mmm, moeilijk. Niet de voorstelling, die is heel genoegelijk, maar het betreft dus een experiment. Eigenlijk een heleboel experimenten: iets doen in Club de Ville, iets doen met muziek, iets doen met live muziek en iets doen met improviseren. Soms lukt het heel goed en dan is het heel spannend. Vaak ook niet dan is het gewoon een klucht over nieuw geld en een beetje saai. Dan speelde ik met mijn Pikachu-stempel, die ik bij de deur kreeg. In elk geval een gewei omdat ze braaf ons advies hebben opgevolgd; wat een mooie kleertjes en fantastische schoenen hadden ze aan.

Het is een voorstelling in puzzelstukjes. Er wordt geen verhaal verteld, maar fragmenten en schetsen van fragmenten vertoond, net vaak genoeg om de spanning vast te houden, maar er vallen overal gaten tussen om vraagtekens bij te zetten. De taal (met name van de fragmenten van Jacob Derwig) is als de prachtige muziek van Ornstein: hoekig, ritmisch, dwingend. Volgens mij valt het met het improviseren overigens nog wel mee, want de fragmenten die op mij het meest los en terplekkeverzonnen overkwamen, bleken op de cd van de voorstelling (met vooral de geweldige muziek) hetzelfde te zijn. Overigens zelden zo’n hip publiek gezien in het theater, het zal wel de lokatie zijn.

Dapper experiment voor ‘t Barre Land om de doorwrochte dramaturgie eens los te laten en om als acteurs te proberen mee te jammen met de jazz-musici. Maar zelfs op de momenten dat het lukt wordt het me niet zo duidelijk wat het geïmproviseerde samenspel met de muzikanten te maken heeft met het crisis-op-een-proletenfeestje-verhaal. Ik geloof dat grotere jazz-liefhebbers dan ik (zoals LR hieronder) het beter vonden Dat vind ik dan wel weer interessant.

Voorlopig toch vooral een vormexperiment, deze Hamlet: alle rollen centifugeren willekeurig langs alle acteurs. Helderheid van verhaal en identificatie worden willens en wetens opgeofferd aan een poging de taal van Shakespeare het volle pond te geven. Bij vlagen lukt dat en hóór je het stuk voor het eerst (en geniet je van Shakespeare’s brille). Vaak ook blijkt de berg die de Barre-Landers vrijwillig aan het beklimmen zijn hoog, te hoog… Dan lijkt alle energie nodig om überhaupt de tekst nog te vinden en wordt het spel mat en futloos.
Toch een grote pluim voor de durf, voor het vermijden van het reeds vaak gebaande Barre-Land-pad, voor de zoektocht naar een nieuwe ingang tot een overbekende klassieker. En: ongetwijfeld wordt de voorstelling steeds beter, hoe vaker ze gespeeld wordt en hoe meerde acteurs thuis raken in de integrale tekst. Dus: wel gaan kijken en (vooral) luisteren!

Postmodern gedoe met zonder personages daar krijg ik vaak exceem van. Nou dat was dus helemaal niet zo erg. Ik begreep nu voor het eerst het Fortinbras ding echt; al die troepen bewegingen laat ik meestal voor wat het is, maar nu was ik gegrepen door de military-plot. Erg fijne vertaling waarvoor een apart gewei. Apart gewei voor Anouk Driessen, die ik erg goed vond nu ze wat minder met heur haar acteert. Mooie kostuums, maar ik begreep niks van de blauwe schotten (tomaat). Bij ‘Entertaiment’ gingen de schoenen ook halverwege de avond uit, is dit een theatraal teken wat ik niet snap of zitten ze gewoon niet lekker? Tweede helft vond ik, hoewel of misschien wel doordat de vermoeidheid van de spelers te merken was, veel warmer en minder academisch. Ik raak niet uitgepraat over deze ‘Hamlet’, maar het is een minirecensie. Gaat dus lekker zelf kijken.

Hamlet uit het hoofd. Niet uit het hart of om de emotie, maar Hamlet als de drang om de gebeurtenissen in de werkelijkheid met het hoofd te vangen, te plaatsen en te sturen. Die drang roept bij mij als toeschouwer dan weer heel veel emoties op. Enorm indrukwekkend en kraakhelder. Eindelijk een keer echt naar Shakespeare geluisterd en meegegaan in de gedachtengang, in plaats van denken ‘oké, dit is de wachtersscène, nog vijf tot ‘to be”. Dat er af en toe een zakje inzit en het spel niet altijd even soepel werkt, kan mij dan niet meer schelen. Gedurfd, compromisloos en ijzersterk. Zo’n voorstelling waarvan je de dagen erna steeds meer gaat houden.