Discordia wordt aan de ene kant overstemt door een multicultureel, gesubsidieerd popfestival, en aan de andere kant door voorbijrijdende treinen van en naar Schiphol en speelt terwijl het publiek langzaam maar zeker wegdruppelt een tekst over melancholie vol verlangen naar voorbije tijden. Het einde van een tijdperk gevat in iets minder dan een uur.

Enkele dagen voor de uitslag van het nieuwe kunstenplan, zie ik het, waarschijnlijk volgend jaar zonder subsidie zittende, Discordia met een hele mooie voorstelling. Deert niet dat ik eigenlijk voor ‘Die Fysiker’ van Dürrenmat kwam, deze mag er ook wezen. Met zijn zessen leggen zij de vinger op het menselijk denken. Een uur lang herinneringen terwijl ondertussen op het toneel de volle kasten en koffers worden schoongeruimd. Behalve veel herkenning (ik herinner mij het uitkleden na eerst onwennig kussen als voorbeeld) ook een aanleiding om de eigen herinneringen weer eens onder het stof vandaan te halen. Wanneer Jan Joris Lamers ten slotte met enkele woorden het heden ook al tot herinnering maakt is de conclusie simpel: prachtvoorstelling.
Jammer dat Discordia na de pauze zijn reputatie als afstandelijk, zelfingenomen ons kent ons theatergezelschap weer waarmaakt met ‘Pick-Up’ van Rijnders, slappe tekst, slechte voorstelling.

Annet en Jorn herinneren zich en de andere Discordianen laten ons mooie troep zien.Vogeltjes hebben een nestje op de zolder en hebben ook het hunne te melden. Mensen komen schuilen en gaan weer weg. Het is een verregende zondagmiddag en ik verlang naar de zomer en het Fin de Saison.

Discordia is anders. Nog steeds.

Vijf kwartier worden in dit geval gebeurtenissen opgesomd die George Perec ( of Joe Brainard) én de acteurs zelf, zich zeggen te herinneren. Alles, nou ja bijna alles van de laatste vijftig, zestig jaar komt wel langs. Tijdens deze opsomming wordt ook stoffelijk, dus aanschouwelijk, het verleden uitgestald.

Om het nog steeds afwijkende karakter van een voorstelling/performance van Discordia te onderstrepen, ontstond aan het slot tussen Lamers en de zaal nog een geïnspireerd wedstrijdje wel of niet tijd voor applaus.

Zoals het hoort en was verdiend: uiteindelijk won Lamers.