Premières zijn meestal de leukste voorstellingen om naartoe te gaan. De spanning die uitgaat van het ensemble is ook voor het publiek voelbaar en dat maakt het geheel altijd weer tot een opwindend gebeuren. Zo ook bij de première van ‘Het Woud’, door toneelgroep de Appel. Deze komedie van Ostrovski is de eerste grote zaal regie van regisseur David Geysen.
Het wonderbaarlijke aan Geysens uitvoering van de klassieker van Ostrovski is het gemak waarmee de traditionele uitvoering ontweken wordt. Natuurlijk zijn er een aantal zaken die bij voorbaat in zijn voordeel werken: Sasha Bulthuis als Raisa Pavlovna is een cadeau. (Wanneer is Bulthuis géén cadeau om naar te kijken?). Haar subtiele spel en constante aanwezigheid op het podium vormen de houvast van het stuk. Ook de komische rollen van Iwan Walhain, die als de neef van Raisa pogingen doet zijn recht bij haar te halen, en zijn compagnon, uitmuntend vertolkt door Bob Schwarze, zijn een plezier om naar te kijken.
Maar naarmate het stuk vordert wordt duidelijk dat niet alleen de acteurs zorgen voor een plezierige ervaring, maar dat juist de regiekeuzes van Geysen Ostrovski’s toneelstuk tot een bijzondere beleving maken. Stijlbreuk volgt op stijlbreuk, en dat lijkt de enige houvast die de kijker heeft. De toon die wordt ingezet wijzigt steeds, en dat zorgt wonderbaarlijk genoeg voor een stuk dat bestaat uit los zand…maar het is een nieuw soort los zand: gezamenlijk vormt het namelijk toch een bewoonbaar strand.
Het stuk heeft ritme, dynamiek, vaart en humor. En zeker niet onbelangrijk: ballen. Geysen heeft met deze regie laten zien het lef te hebben om te kiezen voor een andere, vernieuwende, aanpak. En lef tonen, ja, daarmee verdien je bij mij toch al snel een gewei of…6!

Al bij binnenkomst in de grote zaal van het Appeltheater beloofd deze nieuwe voorstelling van Toneelgroep De Appel op het gebied van decor en toneelbeeld sowieso al een bijzondere productie te gaan worden. Het speelvlak, gevangen tussen grote en hoge wanden van ‘gekreukt karton’, maakt een imposante indruk. Dit blijkt later voor het gehele stuk te gelden. David Geysen regisseert een ijzersterke voorstelling van “Het Woud”, een komische thriller van Alexander Ostrowski. In zijn regie laat hij zien, naast een abstract en vervreemdend theatermaker, een overtuigend acteursregisseur te zijn. Alle acteurs in zijn voorstelling zijn consequent geregisseerd en winnen allen kracht in het geheel door de heldere tekstbehandeling en strakke enscenering. Geysen kiest voor vernieuwing en met zijn gewaagde stijl blaast hij een frisse wind door de Russische toneelliteratuur. Het leeft! Naast een fantastische Sacha Bulthuis in de hoofdrol van Raisa Pavlovna is ook minimaal één van de geweien voor Iwan Walhain. Zijn spel in de rol van komiek Gennadi is zowel hilarisch als aangrijpend. Na de pauze speelt Walhain zijn slotmonoloog ijzersterk. Zijn woorden, staand op de tribune, zijn adembenemend. Overigens worden alle rollen met verve gespeeld, Jan van Eijndthoven als Carp is prachtig in zijn minimalisme en Marieke van Leeuwen is een zeer aangename actrice in de rol van Akinsja. En dan nog al die anderen… Een meer dan geslaagde theateravond. Ga allen!

Na Kraamtranen en Don Quichote was Het Woud de derde regie van acteur/regisseur David Geysen die ik bij de Appel zag.
Kraaamtranen en Don Quichote waren experimentele “gemonteerde” voorstellingen, maar dit keer laat Geysen zich van een heel andere kant zien.
Een klassieke “well made play” in de russische traditie.

Een zeer inspirerende, boeiende voorstelling!

Met minimale middelen (een dreigende soundscape en eenvoudige verplaatsbare toneelschotten) brengt Geysen het ietwat gedateerde stuk moeiteloos naar het hier en nu.

Erg goed gespeeld ook!
Met name Iwan Walhain (altijd een reden om te gaan kijken), Marieke van Leeuwen en uiteraard Sacha Bulthuis…

Sommige voorstellingen moeten geprezen worden: niet omdat ze perfect zijn, maar omdat ze moedig, ongepolijst, oprecht, verontrustend en speels zijn, barsten van jong en ongebreideld talent en omdat we jonge kunstenaars nodig hebben die niet bang zijn om de waarheid te zeggen.

In Nederland vindt men nogal gauw dat hoge bomen terecht veel wind vangen, dat gewoon al gek genoeg is en dat “overmorgen niet veel anders behoort te zijn dan morgen”. Dit laatste is een parafrase uit de voorstelling “De eeuw van mijn dochter” van Annette Speelt. Een dappere voorstelling die op een gesofisticeerde manier uiting geeft aan bezorgdheid over de ingeslapen Nederlandse geest. Annette Speelt dúrft, want van dit soort vingerwijzingen is de Nederlandse toeschouwer doorgaans niet gediend, tenzij een hoog entertainend gehalte ervoor zorgt dat “de boodschap” niet al te serieus overkomt.

Met eenzelfde soort moed en jeugdige heroïek heeft de jonge regisseur David Geysen bij toneelgroep De Appel de voorstelling “Het Woud” gemaakt. Ook deze voorstelling doet een appèl aan de toeschouwer, zoals sommige veelal jonge makers dat kunnen: maatschappelijk betrokken, bloedeerlijk en met verve. De keuze voor een tekst van Ostrowski is spannend, ook al denken sommige critici dat regisseurs voor de veilige, normale en platgetreden paden van bijvoorbeeld een Tsjechov zouden moeten kiezen. Ostrowski’s tekst is ruw: de onuitgewerktheid en de “leegheid” van de geesten van de personages vraagt om doeltreffende, gedurfde en speelse regiekeuzes en daar word je door David Geysen ook daadwerkelijk rijkelijk op getrakteerd. De Appel-toeschouwer wordt op een prettig gestoorde en bovenal eerlijke en adequate manier verontrust en laat dat graag even toe. Dat is een grote prestatie en hoopgevend voor de toekomst van het theater.

Ik geef een gewei voor de jonge regisseur, een gewei voor die oudere actrice (Sacha Bulthuis) die in deze voorstelling erg onweerstaanbaar is (en erg goed speelt, de andere acteurs trouwens ook), een gewei voor de muziek en een gewei voor de keuze van een niet voor de hand liggend stuk.