Het enige leuke van deze voorstelling was het geschreeuw en geblaat van de acteurs die echt hun best deden om geloofwaardig over te komen maar wat totaal mislukte. Het gaat te ver om op de as van doden te springen en spugen en met echte dode varkens rond te smijten. En de geslachtsdelen die meerdere malen werden vertoond konden achterwege worden gelaten. Een keer, om te laten zien dat de man een exhibitionist is, OK. Maar meerdere malen? En dan nog die van een vrouw, zomaar, om niks? Hoe ver kan je gaan om de aandacht van het publiek erbij te laten houden?!

Acht mislukkende levens, een paar doden en “een café, een damestoilet, een exhibitionist, een huwelijk, een begrafenis”. Drie jaren geleden (21/6/03) maakte mijn favoriete regisseur Luk Perceval er een voor mij ondoordringbaar stuk van. Wat dat betreft doet Maaike van Langen en de jonge cast het nu een stuk beter. De personages zijn soms wel iets te schematisch, maar het enthousiasme en de snijdende tekst maakten alles goed. Het was weer anderhalf uur prettig toeven aan de Kloveniersburgwal 50. Hoewel de auteur Marius von Mayenburg er natuurlijk alles aan heeft gedaan om je duidelijk te maken dat je elke hoop op een betere mens kunt laten varen.

Wat een vernuftig gecomponeerd stuk van Marius von Mayenburg (1972), de dramaturg en huisauteur van de Berliner Schaubühne. Wat knap gedaan ook van Maaike van Langen (1971) in haar tweede regie bij De Theatercompagnie. Ze durft het aan om de acteurs ver uit elkaar te laten staan en voortdurend van positie te laten wisselen op een kaal podium. Behoorlijk moeilijk voor acht heel jonge acteurs en actrices zo zonder enig houvast, zou je zeggen. Dat blijkt ontzettend mee te vallen. Het tempo is lekker hoog en de acteurs redden het, met moeite soms, maar het lukt. Ondanks al die perspectiefwisselingen. Het is al met al gewoon een heel geslaagde voorstelling.