Als er dansers op het podium zijn, wil ik graag vooraan zitten, zo vooraan dat ik zelfs het merk op hun ondergoed kan lezen (Grace Ellen Barkey die het achterlijke zusje speelt draagt Calvin Klein). Dat doe ik om beter naar hun prachtige lichamen te kunnen kijken. En naar hun fraaie bewegingen. Maar de dansers en danseressen staan een groot deel van de voorstelling bewegingloos te praten. In het Engels. In het Frans. En ook als ze niet praten staan ze vaak stil. Dan luisteren ze naar actrice Viviane De Muynck. Die zegt weliswaar af en toe een paar zinnetjes in het Nederlands of in het Frans, maar haar monologen houdt ze in het Engels.

De drietalige tekst die Jan Lauwers heeft geknutseld is overigens heel intelligent. Het is een tekst waarin het onbevattelijke en onuitspreekbare, het verdriet om de dood van een broer, toch wordt gezegd. Waarin wordt gefantaseerd over moord en doodslag in een poging te verwerken wat nauwelijks te verwerken is, de plotselinge dood van iemand van wie je houdt. Maar mijn bezwaar blijft: ik word te vaak gedwongen om te luisteren naar statische dansers. En daar moet ik me goed op concentreren. Waardoor ik nog minder kan genieten van de lichamen van de dansers en van hun gracieuze bewegingen. Eigenlijk had ik net zo goed achterin kunnen zitten.