Het beloofde weeral een schone dag te worden. Dat werd het helaas niet. De belangrijkste reden daarvoor is de manier waarop Waas Gramser haar stem gebruikt. Dat dunne geluid past misschien bij haar personage, een vrouw die probeert goed gehumeurd te blijven ondanks het feit dat ze tot haar middel (in het tweede deel tot haar nek) is ingegraven en ondanks het feit dat ze blootstaat aan de felle zon. Mogelijk accentueert zo’n vlakke tekstbehandeling haar geforceerd montere lijden (dat zou de bedoeling kunnen zijn). Het probleem is dat een groot deel van het publiek het daardoor nauwelijks kan verstaan (wat toch niet de bedoeling kan zijn). De man tot wie de vrouw zich richt in haar monoloog, wordt gespeeld door twee acteurs (Kris van Trier en Vincent van den Berg). Waarom een dubbele Willy? Moet ik daar twee manieren in zien (van onder en van boven) om naar (een) willy te kijken? Ik ben eerlijk gezegd niet zo gecharmeerd van die piemels. Ook daar moet (net als in dat arme varken) nog maar even het mes in. De Snijzaal lijkt daarvoor de geëigende locatie.