Een stuk soberder, maar nóg beter. Misschien wat minder visueel verpletterend dan een paar jaar geleden ( toen Alex er nog voor stond), maar de teksten van Ko van den Bosch zijn onverminderd top, topper, topst. Deze productie is opnieuw een genot voor oor, hersenen en gemoed. Actueel, heftig, betrokken en terzake. En muzikaal - de samples van Eboman werken perfect. Ruim een uur wordt een niet al te florissante tussenstand opgemaakt van een man en een vrouw (een aangename kennismaking met Anna Schoen) en een samenleving. Voor spannende onspanning: Gurumatic!

(Overigens identificeer ik me graag met een acteur die, naturel of niet, kleutertaal uitslaande tuinkabouters ziet waar ze zijn.)

Alex bestaat niet meer en daarnaast ontwikkelde Ko van den Bosch zich de laatste jaren sterk als toneelauteur en brengen verschillende grote gezelschappen zijn werk. Zijn bewerking van Pygmalion voor het ro theater getuigde van veel creativteit. Alle reden dus om nieuwsgierig te zijn naar zijn nieuwe eigen project. In enkele terzijdes in Gurumatic geeft Van den Bosch aan dat hij wel klaar was met de stijl van Alex D’ Electrique, maar wat er hier voor in de plaats komt, is een beetje nikserig. Van den Bosch roept veel, soms interessante vragen op en is hier en daar grappig, maar er valt weinig lijn te ontdekken in de teksten die hij en Anna Schoen uitspreken. Van den Bosch schildert wat en rommelt wat. Eboman heeft een leren jas met draden aan, waarmee hij muziek maakt. Maar waarom hij op toneel staat? De essentie van deze teleurstellende voorstelling ontgaat mij volkomen. Dada noemt hij het zelf aan het begin. Tja…

Nieuw performancepad van Ko van den Bosch. Fascinerende beelden en drie ‘naakte’ monologen naast elkaar in tekst, beeld of geluid. ‘Ik heb het ook niet makkelijk’ of ‘Ko en co zijn lekker zichzelf’ had het geheel kunnen heten - want hun persoonlijke visie (die van van den Bosch) krijgen we voorgeschoteld en soms door de keel gedrukt. “Jullie denken vast…” opent Ko regelmatig verbitterd. “Ik ben nu mezelf.” en “Het hoeft niet meer.” Hier en daar wordt het té persoonlijk en zelfs behoorlijk heilig. Maar kromme tenen kunnen weer recht groeien in deze performance. Grauwe samples van Eboman ontstaan uit zijn bewegingen, staan op zichzelf of ondersteunen de beeldende scènes die om te smullen zijn zo eenvoudig en pakkend.
Ik vraag me af hoe interessant het is dat een pratende schilder op het podium lekker zichzelf wil zijn. Als er hier en daar iets kunstzinnigs (mooi/lelijk) uit voort komt is het prima, geloof ik. Het schilderen van schaduw zal ik me altijd blijven herinneren in ieder geval.
Een schreeuwende reflectie op zijn theaterloopbaan … “jullie verwachten dat we hier met noodzaak staan.” Dit in ieder geval liever dan weer een domme vrije productie met bekende nederlanders.