Een beetje na dato, maar toch even mijn mening spuien over de voorstelling “Goed” van Teatro, gezien op de parade in Utrecht, alweer een maand geleden.
De aankondiging “Een leedvermakelijke voorstelling over niets dan goeds.(…) Over de tirannie van de glimlach.”
beloofde mij veel goeds en ik verheugde mij op een voorstelling die eens even flink uit zou halen naar het gedwongen positivisme dat er in de sociale omgang veelal heerst: nooit eens even kunnen zeggen hoe het ècht met je gaat en vrolijkheid als norm.

Helaas bleef de voorstelling naar mijn mening hangen op het niveau van associaties en de definitie van “goed”.
Het was niet meer dan een weinig diepgaande opsomming van de vele “gebruiksmogelijkheden” van het woord in de eerste voorstellingshelft, met in de tweede helft allemaal voornamelijk stompzinnige en af en toe grappige kleine acts waarin de acteurs opsprongen en lieten zien waar ze “goed” in zijn, van in 3 stappen de vloer oversteken tot woody woodpecker nadoen. Zo kan ik het ook, een voorstelling voor de Parade in elkaar flansen. Maar dan een niveautje verder, dieper en hoger dan dat van de eerste associaties. (En ik noem hem…”Beter”.)
“Goed” was, hoewel niet onvermakelijk, echt een beetje eendimensionaal en dus plat. Wel respect voor de energie waarmee de spelers in de snikhete tent zichzelf gaven!

Ik vond Goed wel Goed. Leuke acteurs! Met name Erik Whien en Stefan Rokebrand. Grappig thema dat ze tot in het extreme hebben doorgeassocieerd. Gewoon een fijne Paradevoorstelling: luchtig zonder dat het al te flauw wordt.