Samen met mijn collega’s van de regie opleiding heb ik gisteravond Joop Keesmaat in aktie gezien. Het was geweldig!! Verwonderlijk hoe met zo weinig aktie je een publiek kan boeien. Prachtig decor en schitterende ondersteunende muziek. Ik heb genoten en als ik een minpuntje moet noemen, dan een minitomaatje omdat de muzikanten niet altijd zichtbaar waren en ik reuze nieuwsgierig was naar de instrumenten die ze gebruikten….. Marijn Melis

Ja, het is een prachtige tekst en ja, Joop Keesmaat kan hem mooi declameren, maar visueel was er weinig te beleven. Ik zag dan ook voortdurend de versie van de Theatercompagnie terug op mijn netvlies. Wat trouwens helemaal niet vervelend was.

Het ritme van de tekst, de herhalingen en de wijze waarop Keesmaat transformeert van het ene personage in het andere gaven het geheel een bijbelse plechtigheid. Die plechtigheid dwong weliswaar respect af, maar zorgde ook voor een afstand. De toeschouwer wordt niet aan de hand van de verteller het verhaal ingetrokken, maar zich actief een eigen voorstelling maken van wat er in het verhaal gebeurd. Hierdoor rees bij mij de vraag of ik niet net zo goed het verhaal had kunnen lezen, aangevuld met de (overigens zeer uitgebreide) informatie uit het programmaboekje.

Een prachtige voorstelling.
Het oeroude verhaal geweldig vertelt/gespeeld. Zonder forcering met aandacht voor de tekst die zo de moeite waard is.
HermanPaul en Ans Baars

Hier dan het resultaat van een vergelijkend warenonderzoek.
Ik was overrompeld door de versie van de Theatercompagnie en ik wist dat de versie van het Rotheater het omgekeerde zou zijn. En dat was het dus ook.
Ik vond al het kunst en vliegwerk bij de theatercompagnie soms iets te veel, maar in deze voorstelling was er weer te weinig. Weliswaar een prachtig decorbeeld en belichting, maar in vergelijking visueel erg arm. Deze ‘leegte’ moet je als toeschouwer natuurlijk zelf invullen, maar ik vulde het in met beelden van de Theatercompagnie en dit deed me beseffen dat ik meer beelden wil dan een man in een lichtbundel op een kleitablet.
Joop Keesmaat deed het trouwens bewonderingwaardig, zeker doordat de tekst vol met herhalingen zit. En doordat er alleen maar tekst was werden er weer stukken duidelijk gemaakt die in de voorstelling van de Theatercompagnie onverklaard bleven.
Alleen had van mij de live muziek niet gehoeven. Het leidde me constant af, door de beweging van de muzikanten en ook door donderslagen waarvan je schrikt.
Als beide gezelschappen nou eens samen om de tafel gingen zitten, Joop Keesmaat als verteller in de voorstelling van de theatercompagnie plaatsen, om zo een perfecte combinatie te krijgen van tekst en beeld.

Wat een voorstelling. Wat een acteur. Wat een eenvoud. Zo kan het dus ook, Joop vd Endes van Nederland. Zet een dijk van een acteur in een geabstraheerd decor van kleitabletten en een zwarte spiegelvloer , laat de tekst het werk doen, zo nu en dan geaccentueerd door live muziek en laat het publiek “beleven”. Ik heb anderhalf uur ademloos gekeken en geluisterd (soms met gesloten ogen) naar Joop Keesmaat die schijnbaar moeiteloos de tekst tot leven brengt zonder kunstjes of afleiding. Aan de lippen van deze man moet je gewoon hangen. Less is more. De herhalende vertelstijl wordt een kadans waar ik met enige weemoed afstand van moest nemen toen het zaallicht aanging. Dit is theater in zn zuiverste vorm. Wat mij betreft de beste voorstelling van het seizoen tot nu toe. Bravo. Meer hiervan please!

Gilgamesj, hij die alles gezien heeft is een prachtige solovoorstelling, die de luisteraar (en kijker) tot de laatste minuut geboeid houdt. Keesmaat brengt de tekst zeer overtuigend. Een dergelijke voorstelling zou aan een gebrek aan actie kunnen leiden, maar het tegendeel is het geval. De actie zit nu niet in het spel, maar in de tekst en in de manier waarop deze gebracht wordt. Decor en belichting zijn zoals altijd bij het Rotheater goed passend. De muziek is goed, maar Keesmaat zou de muziek eigenlijk niet eens nodig hebben. Ben nu heel benieuwd hoe de Theatercompagnie Gilgamesj verhaalt….

Joop Keesmaat weet in zijn eentje goed raad met deze bijna vijduizend jaar oude tekst. Omgeven door een simpel, edoch oogverblindend decor, smaakvol licht en twee muzikanten, neemt hij je moeiteloos mee op een fascinerend luisteravontuur. Als vriend Enkidoe sterft, is Gilgamesj kapot van verdriet. De wijze waarop Keesmaat dat voelbaar maakt is groots en indringend. Stijlvaste regie van Peter Sonneveld.