Een hele verrassende voorstelling, confronterend, eerlijk en ontroerend. De acteurs waren bijzonder indringend. Je wordt een met de voorstelling, letterlijk meegesleurd in het verhaal. Een hele nieuwe vorm, dit verwacht je niet. In het begin durfde ik niet te kijken naar de acteurs, zo dichtbij. Je maakt letterlijk deel uit van de voorstelling en moet telkens je positie opnieuw bepalen. Ik verloor het gevoel van tijd. Na afloop verpletterd naar de Waddenzee getuurd. Mindblowing!

Eerst hangen we in een lounge in een weiland met thee en Friese dumkes. Dan haalt Kees Roorda ons op. We lopen vijftig meter in de richting van een wit met lakens gebouwd huisje zonder dak met vier kamers. “Nu mag je niet meer praten” zegt Kees tegen mij en hij zegt nog iets tegen mijn gezelschap dat ik niet hoor. We komen in een kamertje met een tafel met twee stoelen en in de hoek een fauteuil. Mirjam moet op de fauteuil en ik tegenover de vrouw aan tafel. Ze kijkt me indringend aan en begint te zeggen dat ik op Hait lijk. Waar ik toch geweest ben al die jaren. En dat ik er zo goed uitzie. Ik voel me wat ongemakkelijk. Ik begrijp dat ik het personage ben geworden waar het allemaal om draait. Ik kan niet meer passief zijn, maar weet me geen raad met enige vorm van activiteit. Dus houd ik me vast aan Kees’ woorden vooraf en blijf kijken. Even later zitten we in een andere kamer. Daar staat mijn broer. Na wat vriendelijke woorden meldt hij opeens dat ik niet welkom ben. Nadat ik ook bij zus en pa geweest ben is mij op wel heel erg indringende wijze duidelijk geworden welk drama zich in dit gezin heeft afgespeeld. Dat pa gespeeld wordt door Gerardjan Reijnders voegt ook nog eens een dimensie toe. Alles aan Finster Stimmen is goed: de lokatie, ver weg van alle Oeroldrukte op het uiterste puntje van Terschelling; een mooi aangrijpend verhaal; een origineel idee dat ook nog eens op indrukwekkende wijze gespeeld wordt. Wat kan theater toch mooi zijn. Ik word er helemaal blij van, hoe treurig het ook was…