Als een nacht met bier en wodka in een rokerig jazzcafé in Rotterdam het ultieme stadsgevoel bij je oproept, mag je deze voorstelling beslist niet missen. Als je de zaal binnenkomt, brengen de donkere, schurende saxofoonklanken van Keimpe de Jong je meteen in de juiste stemming voor melancholische kroegverhalen. Die verhalen, vijf monologen door vijf verschillende auteurs, zijn overigens niet allemaal even sterk. Soms zelfs wat banaal, maar dat hoort bij de nacht. Toch had ik van Maria Goos wat meer verwacht dan een obligaat verhaaltje over een huwelijkcrisis. Gelukkig maakt de prachtige poëtische tekst van Marcel Möring, waarin een oude socialist aan de vooravond van zijn dood zijn leven overdenkt, weer heel veel goed. En Buijsman komt in Mörings monoloog ook het meest tot zijn recht. In wit ondergoed op een kale stoel zet hij heel overtuigend en ontroerend de oude man neer.