Persoonlijk vind ik de gelikte Ivo van Hove voorstellingen meestal wel prettig om naar te kijken. Wanneer daarin een dusdanig brede en goede cast op het podium verschijnt als in deze Tsjechov, dan zou ik dat dus veelbelovend moeten vinden. Maar gek genoeg vond ik dat eigenlijk al op voorhand niet. De regie was nog niet eens zo slecht. De mise en scène boeide op een onnadrukkelijke manier. Ook werd me voor het eerst duidelijk gemaakt hoe provinciaals het door Tsjechov geschetste milieu eigenlijk is en ook dat die drie zusters ongelovelijke bakvissen zijn. Wat dat betreft dus maar goed dat ze niet naar Moskou gingen, ze zouden er vast en zeker snel zijn gestorven… Maar, wat heb ik daaraan? Is dat allemaal niet verschrikkelijk saai en braaf?
Ergerlijker waren de acteurs. Hoewel ze stuk voor stuk de kans hadden om te gaan schitteren in een redelijk vakkundig gemaakte voorstelling, deden ze dat niet. In plaats daarvan… Ja, wat deden ze eigenlijk? Wat stonden die daar te doen? Niets! Helemaal niets! Het leek wel of ze vanuit één of ander achterhaald appèl op de voor toneelspelers zo ‘coole’ jaren zeventig, zich de ene inkak na de andere inkak veroorloofden, terwijl ze ons een verhaaltje vertelden. Boe! In plaats van een beetje zitten te kniezen, zouden ze op hun borst moeten laten tatoeëren: 2004/We love to entertain you!

De eenzaamheid en de-bij-voorbaat-verslagenheid van de Drie Zusters worden mooi verbeeld. Wat ze ook ondernemen, het geluk vinden ze toch niet. De cast is indrukwekkend, het spel is goed. Toch blijft het ook een wat rommelig geheel. Wellicht komt dit door het grote aantal mensen dat vrijwel de hele tijd op het podium aanwezig is, of door het decor, dat wat teveel van het goede was… Wel jammer dat de zaal nauwelijks voor de helft gevuld was, heeft iedereen deze voorstelling dan inmiddels al gezien?????

Ik heb een heel erg fijne avond gehad.
Er hangt continu de sfeer van een feestje dat te lang is doorgegaan/ al lang voorbij is en af en toe komt er dan een oprisping van geluk, liefde of onredelijke agressie die je zo ontzettend laat voelen hoe erg dat moet zijn om ergens te zitten wachten op een eventuele mogelijkheid om te ontsnappen uit, ja wat eigenlijk?
Zucht….
Ik kreeg daar bij tijd en wijle een behoorlijke brok van in de keel. Veel prachtige scènes en voor het eerst bij van Hove: veel humor en mensen die gezellig bij elkaar zitten en een lied aanheffen.
Dik gewei voor Marieke Heebink, de moeilijkste, ontroerendste, ongelukkigste, kapotste, grappigste en onredelijkste van de drie. De scène waarin ze wil vertellen dat ze (volkomen terecht) verliefd is op Pierre Bokma is van een zuiverheid en oprechtheid (ook bij Lineke Rijxman en Halina Reijn) die ik heeel erg lang niet op het toneel heb gezien. Een blik tomaten voor de schaduwschotten die ik een beetje knullig en bedacht vond. Verder vond ik het decor echt verschrikkelijk mooi, vooral in het laatste bedrijf.

Tsjechov’s stukken hebben iets speciaals; er gebeurt nauwelijks iets in maar nergens vind je zo’n indringende analyse van de menselijke drijfveren. Is het daarom dat ze zo populair blijven bij regisseurs? Hoewel regisseurs het toch zo moeilijk hebben om die typische Tsjechov-bestaansleegheid over te dragen naar het publiek.
Van Hove slaagt hier wonderwel in, zonder al te veel truuks maar met een sterke en juiste cast. Ook al geraakte die cast moeilijk op dreef en had ze duidelijk aanpassingsproblemen met de immense zaal van deSingel.
Dit is onze vijfde versie van Drie Zusters en Rijxman, Heebink en Reijn zijn het sterkste trio dat we gezien hebben. De teloorgang van de illusies van de zusters maken ze zeer geloofwaardig. De rest van de cast is al even degelijk waarbij we vooral Leon Voorberg vermelden als de baron.
Het decor van Versweyveld is terug imposant. Het werken met schaduwbeelden is een mooie vondst. Toch is ook hier weer het gevaar aanwezig dat het decor de aandacht voor zich opeist.
Een klassieke tekst, krachtig acteerspel, sterke scenografie als ingrediënten, alleen nog een extra snuifje peper ontbreekt.

Geslaagde voorstelling zijn altijd leuk om meerdere keren te zien. Bij De Drie Zusters van Ivo is dat helaas niet het geval. Het is een hele lange zit, met weinig enerverende momenten. Slechts een enkele keer wordt het interessant. Dit is voornamelijk te danken aan Barry Atsma die heerlijk gemeen is door as op het hoofd van de baron te tikken, ruzies uit te lokken en de laatste bonbon opeet. Ook Pierre Bokma was een leuke schakel in het geheel. Zijn gezang samen met Lineke en de rest vrolijkte de boel gelukkig weer op. De overige acteurs, doen het goed, maar niet geweldig. De emotievolle zusters wordt je op een gegeven moment helemaal zat. Al met al is het een lange zit en gaan ze maar niet naar Moskou, waren ze maar gegaan…

Deze voorstelling is wat je noemt een interessante mislukking. Belangwekkend, omdat de regie nogal wat raadseltjes opgeeft waar ik m’n hersens op kan breken. Mislukt omdat het sterrenteam ditmaal zo weinig bij me teweeg brengt. Anders dan de founding father en mother van Moose eerder lieten blijken, ben ik niet optimistisch over de groeikansen van deze productie. Ik vrees dat het, anders dan met de technische malheur aan het begin, met de Drie Zusters van Tga niet meer goed gaat komen.

Wat lange broeierige voorstelling die toch vol zit met mooie spelmomenten. Het decor is veel van heel weinig, het leek soms alsof de acteurs in de weg stonden. Moesten ze de ruimte daarom zelf steeds opnieuw inrichten? De drie zusters lijken uiterlijk op elkaar maar ze spelen elk goed hun ding waardoor je ervaart dat ze zo eenzaam zijn. Knap van Marieke Heebink dat ze me liet voelen wat het is om niet met de liefde van je leven te kunnen zijn. Bij de mannen vind ik vooral Barry Atsma (kiss), Leon Voorberg (hug) en Pierre Bokma (always) heel goed spelen. En die oude man (Paridon) is alsof hij zo van straat het toneel op loopt, ik zat met een brok in mijn keel toen hij werd uitgescholden. Omdat ik geen kusjes uit kan delen ook nog een liefdevol blikje voor Eggie, m’n filmkanjer.