Ging hier naartoe vanwege alle laaiende reacties op jullie site maar mij viel het toch tegen (misschien wel juist omdat de verwachtingen zo hooggespannen zijn vanwege de hype rond Schweigman?!)Vond het wel een symphatieke voorstelling maar toch ook nog erg onvolwassen. Een beetje “Wat kan je allemaal doen met water en een drijvende boei”. Miste een beetje de verassing. De hele evolutie theorie die de rode lijn vormt in deze produktie werkte voor mij heel voorspelbaar. Je voelt de hele tijd waar het naartoe gaat. Wel een gewei voor de twee spelers, ze doen het geweldig en voor het decor wat fantastisch is. Ook het moment in het begin met die jongen uit het publiek (wat ik niet wil verklappen) is een geweldige verassing. Had zin om hetzelfde te doen. En de meditatieve onderwaterwereld werkt sterk.
Een tomaat dus voor de m.i. magere inhoud en voor de hele beginwandeling. Op de een of andere manier wekte de in het rood geklede actrice bij mij heel veel irritatie op. Voelde me niet serieus genomen, vond het nogal kinderachtig dat ze bij elke kruising ging doen alsof ze de weg kwijt was.

Het blijft onmogelijk voor mij om in reguliere termen over Schweigman’s voorstellingen te praten of te schrijven. De helderheid en de precisie van haar werk zijn zo overdonderend dat ik steeds wordt teruggeworpen op hulpeloze lyriek of breedsprakige interpretaties. Dat laatste dan maar, dit keer, maar wel verkort: Dreef gaat over evolutie en gaat uit van geloof in vooruitgang. Dat is hoopgevend en geruststellend, maar wel nat.

‘Volgens mij gebeuren de leukste nieuwe dingetjes momenteel binnen de mime en de strips,’ zei de vriend die meewas. Niet dat hij ooit naar mime gaat (en wat weet hij eigenlijk van strips? Nou ja anyway), maar hij was zo enthousiast over de voorstelling Dreef’ van Boukje Schweigmann, dat hij op grond hiervan meteen besloot dat dit het summum van kunst in Nederland is. Ik was geneigd het met hem eens te zijn.
Ben verder bang er te veel over te vertellen, want dan ga ik dingen verraden. Ik kan wel zeggen dat het gaat over evolutie en de spijt die we daarover voelen. Eerst zijn we nog blij en dom, dan worden we nieuwsgierig en gaan we de wereld verkennen, en dan denken we: ‘Waren we maar weer blij en dom!’ Sommig publiek moet aanhoudend grinniken, maar je kunt er ook echt de melancholie van inzien. Als er mensen zijn die naar mij willen luisteren: ga erheen!