Het criterium ‘toegankelijkheid’ heeft niets met kunst te maken. Het heeft, sterker nog, met niet-kunst te maken. Toegankelijkheid en ontoegankelijkheid hebben geen betrekking op kwaliteit. Toegankelijkheid is een economische term. Daarmee wordt de bezoeker ervan verzekerd dat wat hij gaat zien geen taal, geen beeld, en geen gedachte zal bevatten die hij niet al elke avond in zijn favoriete televisieprogramma hoort en ziet.

Plagiaat! Want een lichtelijk bewerkt citaat van P.F Thomése uit Nergensman. Waarin ik ‘literatuur’ door ‘kunst’ heb vervangen, en ‘krant’ door ‘televisieprogramma’.

Over Dana Nechustan
In haar filmregies vind ik dat Dana met intelligente humor en engagement erin is geslaagd op een toegankelijke manier wezenlijke verhalen te vertellen.

Dit is een letterlijk citaat. Van Ola Mafaalani, artistiek directeur van het NNT, in de flyer bij de voorstelling.

Over de tekst
Dit is een vraag. Aan Ola Mafaalani. Maar ik geef er straks zelf antwoord op. Wat gebeurt er met dat adjectief ‘intelligent’, en wat gebeurt er met dat ‘engagement’ van Dana Nechustan, die je hebt gevraagd voor het eerst een theaterregie te doen, als je vervolgens Nathan Vecht vraagt om de tekst te schrijven?

Dit gebeurt er met het engagement: Ko van den Bosch speelt de knecht van Don Juan, een hedendaagse bodyguard, met een goede tekst. En dat doet hij goed. Maar verder bestaat de tekst, en het engagement, nogal vaak uit grappig bedoelde verwijzingen naar actuele onderwerpen als Barbie (een te bruine, te blonde mevrouw met grote borsten) en naar andere iconen van populaire televisieprogramma’s. En zingen Maartje van de Wetering en Malou Gorter (bewust grappig) a capella versies van overbekende popliedjes, en Merel Polat (als Donna Elvira) heel gevoelig iets uit de musical Les Misérables. Open doekjes gegarandeerd!

Dit gebeurt er met de humor: Heel af en toe is er een echt originele grap, een enkele keer een gestolen grap (sapcentrifuge). Maar Vecht kiest toch meestal voor gimmicks waar het publiek om moet lachen omdat het ze herkend als gimmicks waar het eerder al om moest lachen bij het kijken naar grappig bedoelde televisieprogramma’s. Vecht laat bijvoorbeeld een van de acteurs (zijn neef Jack) het accent van prins Bernard (die al enige tijd dood is) na doen. Omdat die een eigentijdse Don Juan zou zijn (engagement).

Over Don Juan
Dana Nechustan heeft zich wel heel erg makkelijk laten verleiden door de platheid van de tekst. Daarmee bedoel ik niet dat ze is gevallen voor de charmes van het ordinaire of de onweerstaanbare aantrekkingskracht van het ranzige. Want in die zin is de tekst niet plat. Nee, Nechustan heeft zich gewillig en bevallig neergelegd bij het eendimensionale. In haar keuzes gaat ze daar consequent in mee: ze kiest voor herkenbare beeldtaal, af en toe lekker vet en karikaturaal aangezet.

Kortom
Don Juan is een vlot gemonteerde amusante voorstelling waarbij de toeschouwer die besluit eens een avondje geen tv te kijken, krijgt wat hij verwacht: een gezellig avondje uit.

Een mooie na-zomeravond, een bomvol openluchttheater en zeer gemoedelijke sfeer. En natuurlijk weer een fijn toneelbeeld. Kortom alle ingredienten voor een mooie avond zijn er. Don Juan trekt als een snel en goed verhaal aan je voorbij. Een heldere verhaallijn, snelle wisselingen tussen scenes en genoeg humor, maken de voorstelling soepel en toegankelijk. Een verhaal waar je je lekker door kunt laten mee nemen. Twee uur met nauwlijks een zak in de voorstelling. Kortom zalig vermaak en zeker zien!! (en wees gul in uw donatie want de komende jaren moeten er ook voorstellingen te zien zijn)

Jammer. Een sterk begin: dynamisch, snel en swingend. Maar na een opwindend eerste half uurtje, zakt de boel in en sleept de voorstelling zich nog een uur voort. Teksten worden op brulboeiniveau uitgesproken, de subtiliteit verdwijnt en teveel scenes lijken geïnspireerd door John Lanting’s werk.
Maar wat een fantastische lokatie en een heerlijke ongedwongen sfeer in het Amsterdamse bos.

Bravo Rutger, maar de rest is matig qua timing. Kon een geeuw af en toe niet onderdrukken. De blonde visvrouw is aantrekkelijk, maar omgekeerd evenredig slecht qua stem, was dit nodig?.
Gelukkig was de picknickmand beter gevuld!

Het is weer zomers, het is weer upbeat, het is weer laagdrempelig, het is zelfs quasi-gratis, het is nogal goed openluchttheater en het heet dit jaar Don Juan. Wij zagen een vrolijk gestemde bewerking met bijvoorbeeld een aanstekelijke Leporello (Ad Knippels) en een vrolijk-cynische “Kolonel” (Rutger Le Poole) en hoorden zo nu en dan lekkere muziek. Allemaal een beetje vet natuurlijk, maar dat past nou precies bij de omstandigheden. Waarbij ook nog komt dat onder de tweeduizend toeschouwers geen spoor van de gebruikelijke amsterdamse hufterigheid viel te ontdekken. Te druk met genieten van de picknick. Of van het gezelschap, zoals in mijn geval, van een heuse Marina Vlady lookalike. OK, nóg een gewei. En één blikje tomaten voor de bekeurende dienders.