Heb me echt kostelijk vermaakt, de hele voorstelling. Nu moet ik zeggen dat ik niet zo’n hele grote Shakespeare fan ben, maar was wel benieuwd naar wat ze hier van gemaakt hebben. En dat vond ik eigenlijk erg goed werken! De verandering om sommigen van de samenzweerder in plaats van twee mannen een man en een vrouw te laten zijn, werkte erg goed, en voegde wat mij betreft veel toe. Maar was vooral onder de indruk van de Ariel en Caliban. Erg sterk, en waren ook erg mooie scenes! Voor de rest is de hele setting, met picknicken vooraf, en een flesje wijn tijdens de voorstelling ook gewoon een hele fijne manier om naar het theater te gaan.

Een lichtvoetige Shakespeare in een vrolijke, zo nu en dan spetterende, voorstelling. De Ariel van Bart Rijnink staat daarvoor symbool: de luchtgeest die als een wervelvind over het toneel danst en en passant de anachronistische moonwalk ten beste geeft.

Frances Sanders en de haren leggen eer in met deze jubileumvoorstelling.

Ja ‘t is nogal een sprookje he, opa is met pensioen na jarenlang carrière maken in de grote stad, is thuisgekomen en doet zijn geliefde kleindochter eens eventjes het een en ander uit de tentzeilen doeken over vergeven versus vergelden en nog wat liefde ook. Daarbij is de ouwe man nogal ongeduldig, mogelijk omdat-ie nog een toneelstuk moet maken en z’n zaakjes op het droge regelen en nou verdomt die kleine meid (of klein, nou ja klein oké, maar jong - nee) het om de hele tijd braaf op te letten.
Goed, onze aandacht heeft-ie, Prospero de ongeduldige alwetende vertelmeneer. Dat gaat helemaal goed, met Prospero en ons. Net zo goed als dat z’n luchtgeestje Ariël ons in haar macht heeft. Dat doen ze goed.

De rest van de personages moet ik in één zinnetje wel af kunnen doen, om het stuk recht te doen - ze spelen wat er staat en dat is het wel zo’n beetje.
O, bijna vergeten om die Gonzalo nog een pluimpje te geven, die maakt er nog iets meer van; die mag z’n eigen zin hebben.

De eetscène was goed trouwens, origineel vooral. Ja. En de abrupte, lompe manier waarop het gezelschap afscheid nam van Prospero mocht er ook zijn.

Beste Appel, ‘t was al met al wel wat simpel hoor. Ik had me meer voorgesteld van onze eerste kennismaking.
Maar wie weet…

De ge’appelde storm was een humoristische circusshow. Prospero en zijn bosgeest, de dirigenten van de intriges, waren op voor ik mijn plaatsje had gevonden. Publiek zat rondom op de tribunes en kon elkaar zien. Signalen om aan te geven dat de misleiding en oplichterij van de hoofdfiguren eigenlijk een grote theatershow is. De speelstijl deed mij denken aan commedia dell’arte, het Italiaanse typespektakel uit die mooie tijd waar spelers nog maskers droegen en vrouwen niet meededen. De twee semi-ingetogen geliefden, Prospero en de bosgeest als gecombineerde nar en de dronkelap met zijn praatjes (maar gebrek aan moed) als een moderne el Capitano. Bij een dergelijke storm van stripfiguren is het uitkijken dat het niet verzand in enkel geschreeuw en grote gebaren, maar hier gaf de kalme, introverte Prospero een broodnodig tegenwicht. Door zijn evenwichtige peinzen vond ik het hoofdthema ‘de wraak van vergeving’ echter minder uit de verf komen (tomaatje). Ik werd soms ook wat afgeleid van de inhoud van Prospero’s monologen, omdat hij zijn tekst afwisselend tot elke zijde van de zaal richtte. De stripfiguren werden vol overgave getekend en kregen veelvuldig de lachers op de hand (dik gewei, vooral voor de dronkelap). De mimescène met de etenstafel was een prachtige vinding, maar onderling was de mime niet goed afgestemd (gemiste kans). In het tweede bedrijf dreigde de circus- en showelementen even de overhand te krijgen: de laatste touwtruc was er eentje teveel. Hulde voor de heldere vertaling! De teksten waren begrijpelijk, maar mooi en ritmisch (gewei!). De redelijk ingewikkelde verhoudingen en motivaties kwamen duidelijk naar voren en dat is pittig genoeg (nog een gewei). De ‘serieuzere laag’ van het stuk was wat onderbelicht, maar in humor en helderheid zijn ze dubbel en dwars geslaagd en ik nomineer ze gewoon voor de publieksprijs.