Een kijkzaak…
Het is niets bijzonder, maar je wilt als mens er naar kijken. Je hebt er niets aan, maar je wil er naar kijken.
Zo omschrijft deze meneer zijn optreden. Een kind is nog elke dag verwonderd, maar wij vergeten om verwonderd te zijn. Als je niet verwonderd bent, dan betaal je toch niet. En met twee euro in je hand stap je zijn tent binnen.
Alsof je terug in de tijd stapt. Carnivale schiet door m”n hoofd! Hij vertelt nog meer in dat tentje. En dan gebeurt het. En ik was er bij ik kijk er naar en ik zei wauw…

Donderdag 22 juli. De Gentsche Fieste zijn nu halfweg. Er is nog altijd bier in overvloed, je komt nog altijd niet om van de honger, je kan nog altijd geplet worden in de mensenmassa, je kan nog altijd je eerste salsa-pasjes wagen op de plankenvloer in Baudelo of toekijken naar volleerde tango-dansers in de spiegeltent, je kan als vrouw nog altijd in een veel te lange file staan aanschuiven aan toiletten die je veel te duur betaalt, je kan nog altijd een consument-gericht vergelijkende studie doen omtrent de mojito’s op de verschillende pontons van Pole Pole, je kan nog altijd om twee uur ‘s ochtends eendjes vissen of je mannelijke compagnons zichzelf en vooral hun spiergehalte laten bewijzen op de kermis op de Vrijdagsmarkt, je kan nog altijd met de auto de stad proberen in rijden om na een uur zoeken te bedenken dat je je vierwieler beter op Flanders Expo had achtergelaten, je kan nog altijd duimen voor Congo, je kan nog altijd naar straat-artiesten staan kijken en dan wegmuizen in de massa op het moment dat ze een kleine bijdrage vragen voor hun show, je kan nog altijd hopen geld uitgeven onder het motto ‘maandag moet mijn portemonnee toch leeg zijn’, je kan nog altijd jenevers degusteren in alle geuren en kleuren, je kan nog altijd …. bedenken dat er nog een zee van tijd is vooraleer de feesten van 2005 er op zitten.

En temidden van al dat feestgedruis komt de verwondering soms uit een heel overwachte hoek. Zo slenter ik met een paar vrienden rond middernacht de Bibliotheekstraat in, op weg naar de ‘bal populaire en plein aire’…. Tot mijn linkeroog plots een klein circustentje ontwaart – oranje lichtjes, gouden krullewietjes, en het opschrift ‘De man die met zijn ogen ademt’… Mijn nieuwsgierigheid is meteen gewekt. Er staat een man met een gek hoedje een paar mensen aan te spreken die wel willen maar niet goed durven dichterbij komen. Zijn stem klinkt zacht, een beetje omfloerst. Hij zegt dat de wereld groot is en de mensen klein, en een fractie van een seconde denk ik aan Kalimero die iedereen groot vindt en zichzelf klein en dat is niet eerlijk… Ik blijf staan. Hij kijkt mij aan met van die grote donkere, intrigerende ogen- ik denk even dat ik daar moederziel alleen sta in die massa, ik bezwijk. Ik ga heel gedwee op het bankje zitten, met mijn euro in mijn handpalm, totdat ik het circustentje binnenmag. Dan is het zo ver, het gordijntje gaat open…. en we zijn met tien die vol nieuwsgierigheid het tentje binnenstappen. Wat daar binnen gebeurt, ga ik niet vertellen – per slot van rekening duren de feesten nog vijf dagen en je kan nog altijd…..

Na amper vijf minuten kom ik buiten. Ik knipper met mijn ogen. Ik moet weer even wennen aan die drukte en die mix van klanken en geuren. In een romantische bui, en wellicht ook in een lichte roes, probeer ik de magie van het moment nog even vast te houden en zeg, net iets te luid: “als ik kon wat hij kan en ik verdrink in zijn ogen, zou hij mij dan redden met oog-op-oog-beademing?”

En dan een vettige knipoog van een voorbijganger die al lang niet meer weet wie hij is, waar hij vandaan komt en waar hij naartoe wil, in een t-shirt dat even vettig is als zijn weelderige haardos….. Ik hap naar adem. En verdwijn in de massa. Bal populaire en plein aire….

Ik vind het zo knap wat die man kan. Bravo en dat met een leren onderbroek aan. Ook wel een beetje gevaarlijk met al dat licht en die 2 slangen. Ga zo door. X Edwin