Dit leek me nou een uitgelezen gelegenheid een tukje te doen, maar ik kon de slaap niet vatten. Best erg hoor, zo’n ensemble. Het moest toch kluchtig zijn. Maak er dan echte John Lanting van, maar 1000 op- en afgangen in een grijs decor, moeilijk moeilijk. Ik kan echt geen gewei verzinnen.

Nee, nee, nee! ik wil geen kaartjes in bussen doen, ik wil geen flyers met vorm zonder inhoud, ik wil geen ‘mooi’ toneel, geen herriemakende decorwisselingen-die-onduidelijk-zijn, geen klokken op toneel (waarom gaat de Millenniumklok op de Eiffeltoren een paar uur te vroeg uit en gaat deze maar door) als je ‘m toch niet kan zien, geen Russen meer op de vloer en geen publiek dat tijdens de voorstelling even weggaat om te plassen. Ik wil gewoon Anneke zien spelen zoals vroeger bij de Presidentes. Zo. Oja, en een gewei voor de nazit en die fijne nieuwe barman.

Nu snap ik waarom Theu het geld van Art & Pro probeert weg te kapen: voor een nieuw dolby surround system in zijn kerk! Zodat de scenewisselingen daadwerkelijk oorverdovend worden. Verder is Maxim Gorki toch echt iets anders dan Tsjechov en het lijkt er sterk op dat Maxim meer humor bezat dan de hele Trust bij elkaar. Een gewei voor de vormgevers; wat een ijver.

Drie geweien voor een aantal goeie rollen (waarvan die van de pater familias het beste), interessante scenes en een tussen de scenes door gemonteerd, angstaanjagend spreekkoor van om revolutie roepend volk. Een blikje tomatenpuree voor een paar wel erg karikaturale rollen, en voor het stuk dat gewoon niet goed werkt. Ondanks het eerder genoemde, wel degelijk enge, volksgeschreeuw, wil het idee van een in het nauw gedreven, op z’n laatste benen wankelende aristocratie maar geen werkelijkheid worden.

Een wijze les: Een vervelend stuk wordt nooit beter, ook niet met goede acteurs, een esthetische vormgeving en overdonderende geluidseffecten.

1 tomaat voor Gorki.
1 tomaat voor de Trust die kiest voor Gorki.
1 gewei voor Tsjechov.
De reden om deze voorstelling te spelen ontgaat mij volkomen.