De Zwitser Michel Schröder wil met zijn regie van Candide een ‘gefragmenteerde, stuurloze wereld’ verbeelden. Je kunt zeggen dat hij daarin met zijn eigenzinnige en wat rommelige collage van tekst, muziek en video is geslaagd. Maar heeft hij daarmee ook een geslaagde voorstelling gemaakt? Er is bijvoorbeeld nogal wat verschil in kwaliteit tussen aan de ene kant de integrale fragmenten uit Voltaire’s Candide of Het optimisme en aan de andere kant de speciaal voor de voorstelling geschreven tekstbijdragen. Iets dergelijks geldt voor de muziek: af en toe van hoog niveau, een enkele keer gewoon leuk, maar toch ook soms net even te banaal.

Schröder kiest ervoor de vrouwelijke personages centraal te stellen. Die keuze pakt goed uit. Want vooral Lien Wildemeersch imponeert. Ze vertolkt Cunegonde met precies de juiste ironie en met precies de goede meerduidigheid in lichaamstaal en tekstbehandeling. Daarmee creëert ze de lichte verwarring en de lichte ongemakkelijkheid waarvoor ik naar theater ga.

NTGent’s artistiek leider Wim Opbrouck zorgt, in diverse rollen, voor de komische noot. Dat is deze acteur wel toevertrouwd. Maar jammer genoeg halen die grappige uitstapjes nogal eens de vaart en het ritme uit de voorstelling. Dat geldt overigens niet voor de scène waarin Opbrouck de wijze oude man met de enorme baard speelt. Dat is én heel komisch én een heel geslaagde vertaling van Voltaire’s kritiek op het idee dat je het geluk kunt vinden door het vergaren van goud en sieraden, naar een kritiek op het idee dat je gelukkig wordt van het vergaren van hapklare wijsheden bij een goeroe.

Een interessante poging dus om Voltaire’s ook nu nog heel leesbare satire uit 1759 naar het heden te vertalen. Met af en toe goed spel en af en toe interessante en mooi uitgevoerde muziek. Maar Schröders eclecticisme is toch net even te ver doorgeschoten, en er zijn toch net even te veel ‘onnozelheden’ om te kunnen spreken van een echt geslaagde voorstelling.

Eerdere voorstellingen van Stichting Theaterplan deden me eigenlijk niet veel, mijn gebrek aan liefde voor musical, maakte het dat ik er meestal niet veel aan vond. Deze Theaterplan voorstelling echter, maakt het, voor degene die minder liefhebber van het musical-genre zijn, een leuke, grappige, spontane en muzikale voorstelling, met veel gebruik van het schitterende décor en even zo mooie kleding. Waarom dan toch 2 tomaten? Omdat het nog steeds niet te geloven is, en omdat er mijnsinziens te weinig diepgan in zit. Ook krijgt het jonge talent niet echt de kans om hun evt. acteertalent te laten zien