Ja uh,’t was een vaag geheel. Wel een mooie lokatie! Het zal hardstikke artistiek zijn wat er getoond werd,maar het ging mij allemaal een beetje te ver. Ik kon er weinig van maken, het schijnt ook dat het de bedoeling was dat we een begeleidend schrijven bij het ticket zouden krijgen. Maar dat hebben we niet gehad.

Met de zon fel in de hemel en lieflijke witte wolkjes die aan het oog voorbij trokken was het aangenaam mijmeren en waarnemen bij deze voorstelling. Het rustgevende, mooie tempo en het heen en weer gewandel van de personages hadden op mij een zeer meditatieve werking. Het geweld vond ik niet per definitie naargeestig. Ik zou Braakland zelfs wel een vrolijke voorstelling willen noemen. Aan het eind wou ik best wel mee de kuil in.
Een extra gewei voor deze voorstelling omdat hij bij Hein Jansen de uitspraak “Is dit nog wel theater?” ontlokte.

Lotte van den Berg gaat verder met haar religieuze onderzoek. Dit keer toont ze -interpreteer ik- een wereld zonder God. Mensen zijn als dieren, ze pakken wat ze nodig hebben, neuken als ze de behoefte voelen en doden als het ze uitkomt. De sfeer is onheilspellend, maar kan nog wel verontrustender. Geweien voor de openheid, de droge stijl en de toch zeker aanwezige humor. Tomaatje omdat ik denk dat de wreedheid en de zinloosheid nog wel verder kan worden doorgevoerd, maar misschien is dat mijn zieke geestje ;-)

Nu weten we het zeker, we zijn niet into ‘experimenteel toneel’. Voor deze vorm van theater lijkt weinig fantasie nodig. Beetje lopen, wat sex en veel geweld.10 kleine negertjes en uiteindelijk blijft de buitenstaander weer alleen over. Referentie aan het ‘post-Pim’ tijdperk ontgaat ons volkomen. De wereld is zo slecht nog niet en zeker niet op deze fantastische locatie, die ondanks de muggen zeker de moeite waard was! De moose is dan ook voor de verassing van de plek.We verwachtten meer expressie van de spelers.

bij voorbaat een omstreden voorstelling. Na afloop start ik het klappen, tewrijl al een minuut duidelijk is dat het einde al geweest is, alle personages zijn namelijk dood; er valt niets meer te zien. Moeizaam komt het geklap op gang, met wat moeite en geluk kunnen de spelers nog een buiging maken. Waarom? In Braakland wordt niet gesproken, beter nog; het enige geluid dat te horen is dat van de snelweg, de krekels, de vogels en de wind. Langzaam, traag bewegen een stel primitievelingen zich in een braak en weids terrein. Een meisje, duidelijk vanbuiten het land, treed het land binnen en wordt al snel meegezogen in de onheilspellende teleur van deze groep mensen. Zeer gewaagd deze productie, vragend om discussie, maar wat mij beterft een absoluut schot in de roos.

In de bus terug, bij het nagesprek en zelfs tijdens (sic) de voorstelling was deze produktie onderwerp van discussie. De voorstelling geeft je enorm veel ruimte je eigen verhaal te maken. Misschien te veel, je een enorme concentratie kunnen opbrengen. Maar een stukje denken kan geen kwaad. Iedereen neemt wat anders mee, ik persoonlijk dat geweld verbondenheid geeft met land, maar dat is de historica in mij. Dat is ook waarom deze voorstelling zo poetisch is, nu vanwege de mooie beelden en de natuur (romantisch gewauwel), maar omdat de lezing van de tekst uiteindelijk meer zegt over jou dan over de voorstelling. Gewei voor het Provinciehuis, dat zo prachtig uitgelicht is. En menschen neemt uw muggenmelk mee, bij vlagen was het insectengeweld rond mijn enkels bloederiger dan op de scene.