Ik vond het beetje een zooitje, o.k. het gaat allemaal over het zelfde: iets met doodslag. Ze kunnen mooi zingen, maar dat suggereerd een soort contemplatie en diepgang die eigenlijk niet in zat. Een soort collage; leuk om te maken, om even naar te kijken voor een indruk en dan woeps in de prullebak.

Goed omdat het ijzersterk in elkaar zit, de verandering van onschuldig, kinderlijk, ver-van-mijn-bed geweld naar de pijnlijke realiteit van Srebrenica. Ook de chronologische lijn van de teksten is snugger gevonden. De dramaturgen en de acteurs krijgen hier de geweien. Een tomaat omdat de voorstelling body mist, teveel ‘spielerei’ zoals iemand na afloop zei.

Juich en jubel. Stuiterend kom ik de zaal uit. Jeroen Willems en Peter Paul Muller zijn een fantastisch duo. Venijn, slapstick en een groot assortiment groenten worden samengesmeed tot een spetterend geheel. Bravo.