Ik moet bekennen dat ik nog nooit iets van Carver had gezien. Het voelt een beetje als aan het einde van het tweede seizoen in een tv-serie vallen die je duidelijk vanaf aflevering één had moeten volgen.
Eigenlijk vond ik het heel slecht, met heel veel bejaarde theatergrappen over teennagels knippen en heen en weer lopen met een houtje. Maar ja, de rest van het publiek vond dat dan weer zo leuk dat het ook weer een kwaliteit werd. Gewei voor Martin Hofstra, die na ‘Voorstelling waarin hopelijk niets gebeurt’ opnieuw erg goed is.