Als de groepstherapie begint, richt Iwan zich als eerste tot zijn ouders. Hij verwijt ze dat ze hem in zijn jeugd te weinig aandacht gaven. ‘Geen aandacht dat moet je zeggen Iwan’, vinden de andere vijf. Want ze steunen, stimuleren, en corrigeren hem. Na het sterke begin lukt het de acteurs helaas niet om de spanning de hele voorstelling vast te houden. Want dat Martijn het type is dat, ondanks zichzelf, steeds de leiding neemt, is na zijn tweede interventie al duidelijk genoeg. Aan dat euvel, steeds net iets te veel van hetzelfde, lijden ook de uitwerkingen van de archetypen Joris (geen wortels meegekregen van zijn ouders) en in iets mindere mate Niels (onvoldoende door ze gestimuleerd). Theatermaker Laura van Dolron probeert, zoals in haar eerdere voorstellingen, verwachtingspatronen van toeschouwers onderuit te halen. Deze keer wil ze mogelijk (iets te nadrukkelijk) ook de lachers op haar hand krijgen. Daarmee is het niet meteen een slechte voorstelling. Maar ik had er na Lieg ik soms? en In een land hier (het prijswinnende Over Morgen vond ik wat minder) wel wat meer van verwacht. Of eens een keer wat anders.