Met weinig een hele (droom)wereld

In de nieuwe voorstelling van Ensemble Leporello, genaamd ‘Arabische Nacht’ en naar een tekst van Roland Schimmelpfennig, is het niet de diepe betekenis die me nog dagen of uren achtervolgt. Ik ben niet diep geraakt en mijn visie van de wereld wordt niet verplicht om bijgesteld te worden, maar wat een vermakelijke voorstelling. Al een te lange tijd geleden zag ik een voorstelling waar ik enorm door verrast was in het Grand Theatre en zo had ik niet veel verwacht toen ik acteur Dirk Opstaele bij aanvang van de voorstelling in het voetlicht zag treden. Nog niet eerder zag ik een voorstelling van Ensemble Leporello en wist dan ook niet wat ik kon verwachten. Enorm blij ben ik dat ik naar voorstellingen ga van, voor mij, onbekende makers want deze solist wist me, begeleidt door pianiste Iris de Blaere, met virtuoos acteerwerk in de wereld van de voorstelling te trekken.

‘Arabische Nacht’ gaat over de alledaagse bewoners van een woonblok in een Duitse voorstad. In eerste instantie lijkt het verhaal niet veel bijzonders, maar habiel is Opstaele in de gedoseerde manier waarop hij alle personages een identiteit geeft. De minimale gebaren en stembuigingen zetten de lijnen voor de film die zich voor mijn ogen vorm krijgt en die ik in mag kleuren met mijn eigen verbeelding. Hoewel het verhaal langzaam is blijft Opstaele me boeien, helemaal wanneer de alledaagsheid overgaat in een droomwereld waarin de verhalen van alle personages uiteindelijk bij elkaar komen.

Deze voorstelling toont hoe kunstenaars met genoeg vakbekwaamheid en vindingrijkheid een chimère kunnen tonen die geen nood heeft aan stereotypering of show. Klein en afgemeten staat ‘Arabische Nacht’ als een huis.

Met weinig een hele (droom)wereld

In de nieuwe voorstelling van Ensemble Leporello, genaamd ‘Arabische Nacht’ en naar een tekst van Roland Schimmelpfennig, is het niet de diepe betekenis die me nog dagen of uren achtervolgt. Ik ben niet diep geraakt en mijn visie van de wereld wordt niet verplicht om bijgesteld te worden, maar wat een vermakelijke voorstelling. Al een te lange tijd geleden zag ik een voorstelling waar ik enorm door verrast was in het Grand Theatre en zo had ik niet veel verwacht toen ik acteur Dirk Opstaele bij aanvang van de voorstelling in het voetlicht zag treden. Nog niet eerder zag ik een voorstelling van Ensemble Leporello en wist dan ook niet wat ik kon verwachten. Enorm blij ben ik dat ik naar voorstellingen ga van, voor mij, onbekende makers want deze solist wist me, begeleidt door pianiste Iris de Blaere, met virtuoos acteerwerk in de wereld van de voorstelling te trekken.

‘Arabische Nacht’ gaat over de alledaagse bewoners van een woonblok in een Duitse voorstad. In eerste instantie lijkt het verhaal niet veel bijzonders, maar habiel is Opstaele in de gedoseerde manier waarop hij alle personages een identiteit geeft. De minimale gebaren en stembuigingen zetten de lijnen voor de film die zich voor mijn ogen vorm krijgt en die ik in mag kleuren met mijn eigen verbeelding. Hoewel het verhaal langzaam is blijft Opstaele me boeien, helemaal wanneer de alledaagsheid overgaat in een droomwereld waarin de verhalen van alle personages uiteindelijk bij elkaar komen.

Deze voorstelling toont hoe kunstenaars met genoeg vakbekwaamheid en vindingrijkheid een chimère kunnen tonen die geen nood heeft aan stereotypering of show. Klein en afgemeten staat ‘Arabische Nacht’ als een huis.

Wat een miskoop, dat kaartje. Ik goedgelovige sukkel bleek toen ik eenmaal in de zaal zat 17 euro 50 betaald te hebben voor De Grote Matthijs Rumke Show, niet voor een Arabische, maar voor een Kunst Nacht. De voorstelling bleek een klassiek voorbeeld van Regisseur Laat Zien Dat Hij Regisseren Kan. De boodschap van Arabische Nacht was ´Kijk eens naar dit fraai staaltje regiewerk! Is het niet geniaal?´. Over elk geluidje, elke beweging, over alle posities was nadrukkelijk nagedacht. ´Matthijs Rumke is een begenadigd regisseur, een kunstpaus eigenlijk´ werd mij voorgeschreven. De paus zit inmiddels op zijn Brabantse troon. Opportunisme kan een mens ver brengen. Amen.

Een bedwelmende rapsodie
Tijdens deze zwoele Arabische nacht zorgen de hardop uitgesproken gedachten ervoor dat het geen moment stil is. Echte dialoog is er weinig tussen de vijf personages in een ogenschijnlijk fantasieloos flatgebouw, maar spannend is het wel. Toch laat die spanning even op zich wachten. De innerlijke monologen zijn aanvankelijk lang en statisch, waardoor je het gevoel krijgt alsof je kijkt naar een logge, schokkend in beweging komende machine.
Maar na de eerste betoverende zoen drijft stoom het ritme van de voorstelling aan. De hitte wordt voelbaar, verzengend en voert je mee door een wonderlijke wasem waarin magische mirakels werkelijkheid worden. Deze bijzondere Scheherezade wordt opgeluisterd door de na de kus in perfecte cadans uitgesproken monologen. Een bedwelmende rapsodie is het resultaat.
Vijf geweien onder andere vanwege het vermogen tot verbazen; zeer hoog Eheuh-erlebnis. Leuk is ook het verschil tussen innerlijke en uiterlijke stem. Een tomaatje vanwege het begin, alhoewel echt gezegd moet worden dat de timing van de acteurs gedurende het spel fantastisch werd.
Tot en met 6 december nog te zien, onder meer in Apeldoorn, Den Haag, Rotterdam en Haarlem.

Meest indrukwekkende moment van de voorstelling was de lamp die ontplofte, gewei voor deze spontane actie van het licht. En verder schijnt dit dus een hele mooie poetische tekst te zijn waar je een kijkje in het hoofd krijgt van steeds manischer wordende mensen. Maar de mooie monologen zijn eruit gehaald. En de rest is geillustreerd geneuzel. Dodelijk.

1 tomaat voor de tekst (waarover gaat dit in godsnaam)? 1 tomaat voor de muziek (muzak). 1 tomaat voor de belichting (veel te veel gedoe). 1 tomaat voor de scenografie (saaier dan saai). 1 tomaat voor de regie (hoe slaap ik op toneel, hoe neuk ik op toneel, hoe rijd ik op een brommer op toneel). 1 gouden tomaat voor het geheel.

De Arabische Nacht speelt zich af op een hete juni-vrijdagavond in een flatgebouw. Drie mannen en twee vrouwen vertellen solerend hun oppervlakkige en banale waarnemingen en dromen en laten zien dat die moeiteloos kunnen leiden tot extreme gedachten en daden. Niet niks dus. Origineel bedacht. En in aanleg heel boeiend. Goeie cast ook. Geen moment verveeld. De moeite van de reis waard. Maar met kanttekeningen. Soms moest ik op de verkeerde momenten lachen (om Steve Hooi). En ik heb wel even gedacht dat ‘t allemaal wat erg schematisch was. Ook kreeg ik soms de indruk dat Purmerend niet iedereen maximaal inspireerde. Maar dat zal straks in Eindhoven, Roosendaal, Goes en Gouda vast helemaal anders zijn.