Bijna elk toneelseizoen levert “Het Toneelhuis” minstens één keer iets heel bijzonders. Uiteraard kan het uurtje “Andromak” de vergelijking met bijvoorbeeld historische toppers als “Mama Medea” of “Ten Oorlog”, niet doorstaan. Maar dit is toch ook (weer) indrukwekkend, beklemmend,raadselachtig en ritueel mooi. Lang leve Luk Perceval.

Wat verwarrend. Ik heb nog nooit een voorstelling meegemaakt die zo mooi begon, om zo saai te eindigen.
Een prachtig beeld: vijf halfnaakte figuren balanceren op een brede sokkel, die omringd is door fonkelende glasscherven. Ze staan op een rij, mooi uitgelicht, mooie kostuums, de compositie is van een ongekende schoonheid. De dreiging van het scherpe glas is bijna voelbaar, op dezelfde manier als waarop een injectienaald op TV in je eigen vlees dringt. En het eerste half uur weten ze effectief de wanhoop, frustratie en ellende over te brengen. Het is lijden dat het een lieve lust is.
Maar dan gebeurt er opeens niets nieuws meer, en moeten we de rest van de voorstelling kijken naar het uitkauwen van deze idee-en. Het wordt werkelijk slaapverwekkend, en ik heb het Noodlot gesmeekt om eens voort te maken: ‘Snij dat mens toch eindelijk de strot door!’
Naderhand was ik verbaasd dat het maar een uur had geduurd.
Dit klinkt vernietigender dan ik het bedoel, want ik heb werkelijk geen spijt dat ik hem gezien heb. En het eerste deel was echt prachtig. Maar ik moest mezelf daar wel aan helpen herinneren.