Pina Bausch toont zich met Agua, dat ze mede op ideeën van een van haar Braziliaanse danseressen baseerde en ter plekke in dat land maakte, van een zeer lichtvoetige kant. Een verademing dat de zware doem die haar stukken vroeger kenmerkte hier weg is gelaten. Het zwarte derwisje dat toch even opdoemt, blijkt wel een feestelijke witte onderrok onder het zwarte gewaad te dragen. De vanzelfsprekende theatertaal is bedrieglijk voor de hand liggend, maar in alle opzichten persoonlijk en kenmerkend. Duurt een half uur te lang. Hier en daar slaat de lamlendigheid toe. Goedgemutst en opgeruimd, schoongespoeld weer naar huis.

Tsja, dans. Daar weet ik dan weer niets van. Ik zit me echt te vervelen tijdens de solo’s. De meer theatrale delen vond ik wel interessant, maar een lijn kon ik er niet in ontdekken. Het schijnt over Brazilië te gaan, maar ik krijg de indruk dat voor mevrouw Bausch dat land weinig meer behelst dan strand, jungle en mooie meisjes.
Kortom, een tomaat voor mijn ignorantie en een gewei voor de mooie reisbrochure.