Van hun eerdere voorstellingen weet ik dat de jongens van het Antwerpse Olympique Dramatique houden van verhalen over kleine, enigszins gewelddadige, leefgemeenschappen. Een musical gebaseerd op de film van Anders Thomas Jensen is dan een logische keuze. Want die film, Adam’s Apples, gaat over ex-gevangenen die reïntegreren bij een dominee in een afgelegen parochie.

Een musical dus. Niet een parodie op een musical. Gewoon een als musical bedoelde musical. Met van die musicalliedjes. Tussen de liedjes door nemen ze gelukkig wel de tijd voor het licht-absurdistische acteren dat ik van ze ken, en waar ik een liefhebber van ben. Zoals in de schitterende koekjesscène (met gastactrice Annet Malherbe als de zwangere Sarah die bang is een gehandicapt kind te krijgen). Ook zijn er net als in hun eerdere voorstellingen fraai gechoreografeerde bewegingen. Bijvoorbeeld als neonazi Adam de zieke dominee helemaal aan gort slaat. Of als kleptomaan Gunnar de portemonnee van Adam rolt.

Maar dat onnatuurlijke hoge stemmetje waarmee Stijn Van Opstal praat? Voegt niet echt veel toe aan zijn personage Adam vind ik. En dan die buikdanseres? Geen idee wat die in het verhaal te zoeken heeft. Toch zijn dat details. Want de liedjes zijn mijn echte problemen. Ik heb geen enkele affiniteit met het genre musical. Voor mij zijn die liedjes dus alleen maar hinderlijke onderbrekingen. Die me elke keer weer uit het verhaal halen.