Veel wijzer over Sein und Zeit en The origins of Totalitarianism zijn we, geloof ik, niet geworden. Maar wel zagen we een ingenieus gecomponeerd en boeiend stuk. En een ware domstratie van actgeerkunst door Lineke Rijxman - perfect van contrasten voorzien door een slungelige en onhandige, weinig professorale professor Wolf/Heidegger.

‘t Is dat de prijs (Theo d’Or) al binnen is. Anders zou-ie voor deze voorstelling moeten worden gegeven.

Hannah Arendt vond dat het politieke en het persoonlijke gescheiden moesten blijven. Rijxman en De Wolf negeren dat. Ze onderzoeken juist hoe die twee werelden elkaar vinden. Ze proberen, voor zover dat in een voorstelling mogelijk is, inzicht te geven in de denkwereld van de twee filosofen, maar ze laten ook zien hoe de joodse Arendt en de zich met het nationaalsocialisme identificerende Heidegger de liefde met elkaar bedrijven.

Hoe Rijxman schakelt tussen theatermaakster Lineke en Hannah, hoe ze de jonge studente van Heidegger speelt, de verslaggeefster op het proces tegen Eichmann, de nukkige kettingrookster, de met Heidegger vrijende vrouw van middelbare leeftijd in sexy lingerie. Alleen dat is al een bezoek aan het theater waard.

Toch vind ik het, misschien wel door het goede acteren van Rijxman, meer een voorstelling over Hannah Arendt dan over Arendt en Heidegger. Want Willem de Wolf speelt Heidegger nogal karikaturaal (of speelt hem niet en blijft gewoon Willem de Wolf, dat zou ook kunnen), hoe dan ook Heideggers gedachtegoed en persoonlijkheid komen minder uit de verf dan die van Arendt. Zo erg is dat overigens niet. Dan is het maar een voorstelling over Arendt. Een goede voorstelling over Arendt. Met een excellerende Rijxman. En met De Wolf als ideale aangever.