Catch 22 voor een ongewenste briefbesteller, ontmoet middeleeuwse praktijken in achterstandswijken.
Een Parade-voorstelling tijdens de Uitmarkt zien in de kleine Stadschouwburg-zaal.Daar knapt een voorstelling van op.
Ik lees de Panorama. Het is 1977.Elvis is dood en Charlie Chaplin ook.Uit de radio klinkt ABBA’s ‘Dancing Queen’.Op weg naar het Waterlooplein denk ik aan iets bruins en oranjes, oranje en bruin.
Tja. Je moet er van houden zullen we maar zeggen. De kennis met wie ik de theatervoorstelling bezocht en die Den Uyl nog heeft meegemaakt, vermaakte zich kostelijk, maar ik weet het niet hoor.
Het had van mij nog wel wat bozer gemogen.
Geboren precies in het midden van de jaren ‘60, opgegroeid in de jaren ‘70 en dat maakte me nieuwsgierig naar deze voorstelling over Den Uyl. Vond de rollen wel wat karikaturaal.
Deze voorstelling had zo mooi kunnen zijn, dat was eigenlijk mijn gevoel na afloop.
't Gaat dus over de historische figuur Anton Mussert. Een sneue man, eigenlijk.
Geëngageerd verkleedkisttoneel blijkt het te zijn over dat er in wezen nooit iets verandert.
Typisch growing up, zo leek me: in de schoenendoos van het verleden gegrabbeld, dat goed uitgedacht, er nog wat randfiguren met de haren en kale koppen bijgesleept, simpel decor, wat muziek en weinig