Johan Simons doet opera en verzon met zijn decorontwerper Bert Neumann een machtig spel met beeld en ilusie; gigantische doeken met daarop een foto van het lege toneelhuis erachter.

Opera? Op Moose? Ja, ‘t kan (zie simber).

Opera gebaseerd op dezelfde Japanse film die eerder Het Mensenmuseum inspireerde. In het hiernamaals mogen mensen een herinnering uitzoeken om de rest van de eeuwigheid bij zich te houden.

Wauw, lachen ik hem in tijden me niet zo geamuseerd in de Opera. Henze’s muziek kan mij niet bekoren, jammer. Maar wat een baggerenscenering! Waanzinnig ouderwets.

Wat een sof! Wat een teleurstelling

Oh jee, weer eens naar een première in Het Muziektheater. Eerst maar even een publieksrecensie dan.

Je verwacht dat het tweede deel beter zal zijn dan het eerste deel, maar dat is niet zo.

Langdurige verhalen over ondergang van goden en mensen. Geweldige muziek en geweldige zangers in soms te statisch decor.

Die soldaten was echt fantastisch. Eindelijk een voorstelling die ergens over gaat! Muziek moet je in het begin aan wennen. Wat heel knap is, is dat de voorstelling zeer bedreigend is.

Hij hing er bijna terug op, die vermaledijde neus. En of het nu een fallische metafoor was of niet interesseerde me eigenlijk niet meer. Een kabbelend avondje opera dus.